باسمه تعالی
قصیده بهار
جهان زنده از فیضِ پنهان زِ عشق
برآورده اسرارِ عِرفان زِ عشق
زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق
اگر ذره‌ای عشق در جان نبود
کجا شد عیان رازِ پنهان زِ عشق؟
وجود از تجلّای او زنده است
که جان گیرد انسان زِ ایمان زِ عشق
زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق
به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق
زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق
نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق
دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق
همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق
اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟
زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق
به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق
زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق
نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق
دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق
همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق
زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق
اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟
دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق
اگر نیست در دل شراری زِ دوست
نماند به دل نورِ ایمان زِ عشق
چو خورشیدِ حق بر دلِ ما بتافت
برآید زِ دل سوزِ سوزان زِ عشق
به هر ذرّه‌ای مهرِ او رخ نمود
که پیدا شود رازِ پنهان زِ عشق
زِ عشق است گر ذره بالا گرفت
شود چون ملک در گلستان زِ عشق
نبودی اگر جذبه‌ای از وصال
چه حاصل زِ علم و چه برهان زِ عشق؟
دلم جز محبت نخواهد رهی
که بگذشتم از عقل، حیران زِ عشق
خرد را نباشد در این راه کار
که سرّی دگر هست، پنهان زِ عشق
جهان بی‌صفایِ محبت چه سود؟
که هستی بُوَد نورافشان زِ عشق
زِ عشقی که دل را به یزدان کشد
کند بنده را سروِ بستان زِ عشق
نه دل بی‌ولایت بگیرد قرار
نه جان گردد آرام، عطشان زِ عشق
دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق
همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق
زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق
اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟
دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق
اگر نیست در دل شراری زِ دوست
نماند به دل نورِ ایمان زِ عشق
چو خورشیدِ حق بر دلِ ما بتافت
برآید زِ دل سوزِ سوزان زِ عشق
به هر ذرّه‌ای مهرِ او رخ نمود
که پیدا شود رازِ پنهان زِ عشق
زِ عشق است گر ذره بالا گرفت
شود چون ملک در گلستان زِ عشق
نبودی اگر جذبه‌ای از وصال
چه حاصل زِ علم و چه برهان زِ عشق؟
دلم جز محبت نخواهد رهی
که بگذشتم از عقل، حیران زِ عشق
خرد را نباشد در این راه کار
که سرّی دگر هست، پنهان زِ عشق
جهان بی‌صفایِ محبت چه سود؟
که هستی بُوَد نورافشان زِ عشق
زِ عشقی که دل را به یزدان کشد
کند بنده را سروِ بستان زِ عشق
نه دل بی‌ولایت بگیرد قرار
نه جان گردد آرام، عطشان زِ عشق
کسی کو به درگاهِ معشوق رفت
شود جاودان در گلستان زِ عشق
سخن بی‌صفای محبت چه سود؟
که شیرین شود طبع و دیوان زِ عشق
زِ عشق است گر راه حق روشن است
که واصل شود دل، به فرمان زِ عشق
محبت بود راهِ مردانِ حق
که سرها سپردند آسان زِ عشق
بسی را در این ره فنا گشته‌اند
بُوَد کارشان در بیابان زِ عشق
هر آن کس که دارد دلش نورِ دوست
شود بی‌خود از جامِ تابان زِ عشق
برآید زِ دل نغمه‌ی عاشقان
که سرّی بود در نیستان زِ عشق
اگر عاشقی راه دشوار نیست
که جان می‌شود روح‌افشان زِ عشق
دمی بی‌محبت مرو زین دیار
که ویران شود هرچه، ویران زِ عشق
چو دل گشت تسلیمِ امرِ وصال
شود جان زِ شوقت، فروزان زِ عشق
زِ عشق است گر جان بگیرد بقا
رود بنده تا بی‌کرانان زِ عشق
زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق
به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق
زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق
نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق
دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق
همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق
زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق
اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟
دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق
اگر نیست در دل شراری زِ دوست
نماند به دل نورِ ایمان زِ عشق
چو خورشیدِ حق بر دلِ ما بتافت
برآید زِ دل سوزِ سوزان زِ عشق
به هر ذرّه‌ای مهرِ او رخ نمود
که پیدا شود رازِ پنهان زِ عشق
زِ عشق است گر ذره بالا گرفت
شود چون ملک در گلستان زِ عشق
نبودی اگر جذبه‌ای از وصال
چه حاصل زِ علم و چه برهان زِ عشق؟
دلم جز محبت نخواهد رهی
که بگذشتم از عقل، حیران زِ عشق
خرد را نباشد در این راه کار
که سرّی دگر هست، پنهان زِ عشق
جهان بی‌صفایِ محبت چه سود؟
که هستی بُوَد نورافشان زِ عشق
زِ عشقی که دل را به یزدان کشد
کند بنده را سروِ بستان زِ عشق
نه دل بی‌ولایت بگیرد قرار
نه جان گردد آرام، عطشان زِ عشق
اگر ذره‌ای مهر در دل نبود
نیابی رهی در گلستان زِ عشق
به مستی توان در حریمش رسید
که سرها شود بر سرِ پیمان زِ عشق
زِ عشق است سرمستِ دار و وصال
که جان می‌شود پاک، قربان زِ عشق
به هر درد، درمانِ جان عشق اوست
که پیدا شود سِرّ پنهان زِ عشق
همه عالم از نورِ او زنده‌اند
بُوَد جانِ هستی، به دوران زِ عشق
زِ عشق است گر کفر، ایمان شود
که بت‌ها شود جمله ویران زِ عشق
اگر نیست عشقی، نمانَد بقا
که هستی بُوَد مست و حیران زِ عشق
اگر عاشقی، ره به معشوق بر
که باشد نجاتت، زِ احسان زِ عشق
نه جز عشق، راهِ سعادت بود
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق
به وادیِ حیرت، رهی نیست جز
که سرها رود در بیابان زِ عشق
زِ عشق است گر دل رسد بی‌نشان
شود محوِ او در گلستان زِ عشق
زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق
به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق
زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق
نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق
دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق
همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق
زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق
اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟
دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق
به هر قطره‌ای نورِ حق جلوه کرد
که دریا شود بی‌کرانان زِ عشق
زِ عشق است گر جان بگیرد بقا
رود در حریمِ عزیزان زِ عشق
زِ عشقی که در سینه پنهان شود
شود جانِ عاشق، فروزان زِ عشق
به وادیِ حیرت، کسی ره برد
که دارد دلی بی‌غزل‌خوان زِ عشق
نماند غباری به دل از جهان
چو جان شد زِ اخلاص، جویان زِ عشق
اگر ذره‌ای مهر در دل فتد
شود کوهِ غم، چون که آسان زِ عشق
همه کائنات از ازل مستِ اوست
که هستی بُوَد در شبستان زِ عشق
کسی کو زِ سرّ بقا دم زند
شود محو در کهکشانان زِ عشق
نداند حقیقت، مگر بی‌خبر
که مستور ماند زِ میدان زِ عشق
زِ عشقی که دل را به معراج برد
رسد بنده تا بی‌کرانان زِ عشق
به هر جا که روی، نور او آشکار
نباشد دلی بی‌نشانان زِ عشق
کسی را که در دل صفایی نبود
نبیند رهی در گلستان زِ عشق
چو مهری زِ جانان برآید زِ دل
رود دل به صد آسمانان زِ عشق
نه خوفی بود، گر بود نورِ دوست
رهد بنده از امتحانان زِ عشق
به هر نغمه‌ای نورِ حق جلوه کرد
که جان شد زِ دردِ شتابان زِ عشق
دل عاشق از غیرِ او خالی است
که دارد دلی مهربانان زِ عشق
زِ عشق است گر غم زِ دل برکند
شود غم، همه شادمانان زِ عشق
اگر عاشقی، بی‌نشان شو زِ خویش
که ره یابی از بی‌نشانان زِ عشق
به هر ذرّه‌ای، نورِ حق جلوه‌گر
که باشد همه جا، چراغان زِ عشق
دمی بی‌محبت مرو زین جهان
که تاریک ماند شبستان زِ عشق
سراینده
دکتر علی رجالی
