قصیده بهار(در دست اقدام)

باسمه تعالی

قصیده بهار

جهان زنده از فیضِ پنهان زِ عشق
برآورده اسرارِ عِرفان زِ عشق

 

زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

 

اگر ذره‌ای عشق در جان نبود
کجا شد عیان رازِ پنهان زِ عشق؟

 

وجود از تجلّای او زنده است
که جان گیرد انسان زِ ایمان زِ عشق

 

زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

 

به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق

 

زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق

 

نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق

 

دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق

 

همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق

 

اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟

 

زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

 

به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق

 

زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق

 

نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق

 

دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق

 

همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق

 

زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق

 

اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟

 

دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق

 

اگر نیست در دل شراری زِ دوست
نماند به دل نورِ ایمان زِ عشق

 

چو خورشیدِ حق بر دلِ ما بتافت
برآید زِ دل سوزِ سوزان زِ عشق

 

به هر ذرّه‌ای مهرِ او رخ نمود
که پیدا شود رازِ پنهان زِ عشق

 

زِ عشق است گر ذره بالا گرفت
شود چون ملک در گلستان زِ عشق

 

نبودی اگر جذبه‌ای از وصال
چه حاصل زِ علم و چه برهان زِ عشق؟

 

دلم جز محبت نخواهد رهی
که بگذشتم از عقل، حیران زِ عشق

 

خرد را نباشد در این راه کار
که سرّی دگر هست، پنهان زِ عشق

 

جهان بی‌صفایِ محبت چه سود؟
که هستی بُوَد نورافشان زِ عشق

 

زِ عشقی که دل را به یزدان کشد
کند بنده را سروِ بستان زِ عشق

 

نه دل بی‌ولایت بگیرد قرار
نه جان گردد آرام، عطشان زِ عشق

 

کسی کو به درگاهِ معشوق رفت
شود جاودان در گلستان زِ عشق

 

سخن بی‌صفای محبت چه سود؟
که شیرین شود طبع و دیوان زِ عشق

 

زِ عشق است گر راه حق روشن است
که واصل شود دل، به فرمان زِ عشق

 

محبت بود راهِ مردانِ حق
که سرها سپردند آسان زِ عشق

 

بسی را در این ره فنا گشته‌اند
بُوَد کارشان در بیابان زِ عشق

 

هر آن کس که دارد دلش نورِ دوست
شود بی‌خود از جامِ تابان زِ عشق

 

برآید زِ دل نغمه‌ی عاشقان
که سرّی بود در نیستان زِ عشق

 

اگر عاشقی راه دشوار نیست
که جان می‌شود روح‌افشان زِ عشق

 

دمی بی‌محبت مرو زین دیار
که ویران شود هرچه، ویران زِ عشق

 

چو دل گشت تسلیمِ امرِ وصال
شود جان زِ شوقت، فروزان زِ عشق

 

زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

 

به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق

 

زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق

 

نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق

 

دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق

 

همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق

 

زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق

 

اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟

 

دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق

 

اگر نیست در دل شراری زِ دوست
نماند به دل نورِ ایمان زِ عشق

 

چو خورشیدِ حق بر دلِ ما بتافت
برآید زِ دل سوزِ سوزان زِ عشق

 

به هر ذرّه‌ای مهرِ او رخ نمود
که پیدا شود رازِ پنهان زِ عشق

 

زِ عشق است گر ذره بالا گرفت
شود چون ملک در گلستان زِ عشق

 

نبودی اگر جذبه‌ای از وصال
چه حاصل زِ علم و چه برهان زِ عشق؟

 

دلم جز محبت نخواهد رهی
که بگذشتم از عقل، حیران زِ عشق

 

خرد را نباشد در این راه کار
که سرّی دگر هست، پنهان زِ عشق

 

جهان بی‌صفایِ محبت چه سود؟
که هستی بُوَد نورافشان زِ عشق

 

زِ عشقی که دل را به یزدان کشد
کند بنده را سروِ بستان زِ عشق

 

نه دل بی‌ولایت بگیرد قرار
نه جان گردد آرام، عطشان زِ عشق

 

کسی کو به درگاهِ معشوق رفت
شود جاودان در گلستان زِ عشق

 

سخن بی‌صفای محبت چه سود؟
که شیرین شود طبع و دیوان زِ عشق

 

زِ عشق است گر راه حق روشن است
که واصل شود دل، به فرمان زِ عشق

 

محبت بود راهِ مردانِ حق
که سرها سپردند آسان زِ عشق

 

بسی را در این ره فنا گشته‌اند
بُوَد کارشان در بیابان زِ عشق

 

هر آن کس که دارد دلش نورِ دوست
شود بی‌خود از جامِ تابان زِ عشق

 

برآید زِ دل نغمه‌ی عاشقان
که سرّی بود در نیستان زِ عشق

 

اگر عاشقی راه دشوار نیست
که جان می‌شود روح‌افشان زِ عشق

 

دمی بی‌محبت مرو زین دیار
که ویران شود هرچه، ویران زِ عشق

 

چو دل گشت تسلیمِ امرِ وصال
شود جان زِ شوقت، فروزان زِ عشق

 

زِ عشق است گر جان بگیرد بقا
رود بنده تا بی‌کرانان زِ عشق

 

زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

 

به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق

 

زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق

 

نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق

 

دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق

 

همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق

 

زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق

 

اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟

 

دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق

 

اگر نیست در دل شراری زِ دوست
نماند به دل نورِ ایمان زِ عشق

 

چو خورشیدِ حق بر دلِ ما بتافت
برآید زِ دل سوزِ سوزان زِ عشق

 

به هر ذرّه‌ای مهرِ او رخ نمود
که پیدا شود رازِ پنهان زِ عشق

 

زِ عشق است گر ذره بالا گرفت
شود چون ملک در گلستان زِ عشق

 

نبودی اگر جذبه‌ای از وصال
چه حاصل زِ علم و چه برهان زِ عشق؟

 

دلم جز محبت نخواهد رهی
که بگذشتم از عقل، حیران زِ عشق

 

خرد را نباشد در این راه کار
که سرّی دگر هست، پنهان زِ عشق

 

جهان بی‌صفایِ محبت چه سود؟
که هستی بُوَد نورافشان زِ عشق

 

زِ عشقی که دل را به یزدان کشد
کند بنده را سروِ بستان زِ عشق

 

نه دل بی‌ولایت بگیرد قرار
نه جان گردد آرام، عطشان زِ عشق

 

اگر ذره‌ای مهر در دل نبود
نیابی رهی در گلستان زِ عشق

 

به مستی توان در حریمش رسید
که سرها شود بر سرِ پیمان زِ عشق

 

زِ عشق است سرمستِ دار و وصال
که جان می‌شود پاک، قربان زِ عشق

 

به هر درد، درمانِ جان عشق اوست
که پیدا شود سِرّ پنهان زِ عشق

 

همه عالم از نورِ او زنده‌اند
بُوَد جانِ هستی، به دوران زِ عشق

 

زِ عشق است گر کفر، ایمان شود
که بت‌ها شود جمله ویران زِ عشق

 

اگر نیست عشقی، نمانَد بقا
که هستی بُوَد مست و حیران زِ عشق

 

اگر عاشقی، ره به معشوق بر
که باشد نجاتت، زِ احسان زِ عشق

 

نه جز عشق، راهِ سعادت بود
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق

 

به وادیِ حیرت، رهی نیست جز
که سرها رود در بیابان زِ عشق

 

زِ عشق است گر دل رسد بی‌نشان
شود محوِ او در گلستان زِ عشق

 

زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

 

به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق

 

زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق

 

نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق

 

دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق

 

همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق

 

زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق

 

اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟

 

دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق

 

به هر قطره‌ای نورِ حق جلوه کرد
که دریا شود بی‌کرانان زِ عشق

 

زِ عشق است گر جان بگیرد بقا
رود در حریمِ عزیزان زِ عشق

 

زِ عشقی که در سینه پنهان شود
شود جانِ عاشق، فروزان زِ عشق

 

به وادیِ حیرت، کسی ره برد
که دارد دلی بی‌غزل‌خوان زِ عشق

 

نماند غباری به دل از جهان
چو جان شد زِ اخلاص، جویان زِ عشق

 

اگر ذره‌ای مهر در دل فتد
شود کوهِ غم، چون که آسان زِ عشق

 

همه کائنات از ازل مستِ اوست
که هستی بُوَد در شبستان زِ عشق

 

کسی کو زِ سرّ بقا دم زند
شود محو در کهکشانان زِ عشق

 

نداند حقیقت، مگر بی‌خبر
که مستور ماند زِ میدان زِ عشق

 

زِ عشقی که دل را به معراج برد
رسد بنده تا بی‌کرانان زِ عشق

 

به هر جا که روی، نور او آشکار
نباشد دلی بی‌نشانان زِ عشق

 

کسی را که در دل صفایی نبود
نبیند رهی در گلستان زِ عشق

 

چو مهری زِ جانان برآید زِ دل
رود دل به صد آسمانان زِ عشق

 

نه خوفی بود، گر بود نورِ دوست
رهد بنده از امتحانان زِ عشق

 

به هر نغمه‌ای نورِ حق جلوه کرد
که جان شد زِ دردِ شتابان زِ عشق

 

دل عاشق از غیرِ او خالی است
که دارد دلی مهربانان زِ عشق

 

زِ عشق است گر غم زِ دل برکند
شود غم، همه شادمانان زِ عشق

 

اگر عاشقی، بی‌نشان شو زِ خویش
که ره یابی از بی‌نشانان زِ عشق

 

به هر ذرّه‌ای، نورِ حق جلوه‌گر
که باشد همه جا، چراغان زِ عشق

 

دمی بی‌محبت مرو زین جهان
که تاریک ماند شبستان زِ عشق

 

سراینده

دکتر علی رجالی