مثنوی بهار(۱۰)

باسمه تعالی
مثنوی بهار(۱۰) 
 

بهار بهار است، عطرِ نسیم
نوای شکفتن زِ باغِ کریم

 

زِ سبزِ چمن، رازِ هستی عیان
شکوفا بود دل، زِ مهرِ جهان

 

بهار است و مستی زِ جامِ وصال
به دل می‌رسد شورِ حال و کمال

 

بهار است و هر لحظه، صدها فراز
ز خاکِ عدم رُسته، باغِ نیاز
 

به هر برگ و هر دانه، شوقِ وصال
به هر ذرّه تابان، امیدِ کمال

 

به صحرا و دریا، به کوه و به دشت
نشانِ تو پیداست، در سرگذشت

 

ز هر جلوه، نوری ز روی خداست
دل از شوقِ وصلت، شفای بلاست

 

ز باده شده مست روی و جمال
ز خود گشته‌ام بی‌خبر بی‌مقال

 

 

همه هستی از پرتوی نام توست
جهان زنده از ذکر و از جام توست

 

 

ز فیض تو روشن دلِ عارفان
به عشق تو خندان لبِ سالکان

 

 

دلا، بنگر این عالم بی‌ مثال

نبینی خدا را، چو روی و جمال 

 

 

بهار و زمستان، صفای خزان
نشانی ز یزدان بود در جهان

 

 

بهار است و هر برگ، آئینه‌ای
زِ حسنِ خداوند، گنجینه‌ای

 

اگر ذره‌ای عشق در جان نبود
جهانی چنین بهر انسان نبود

 

 

زِ خاکِ سیه، گل برآید زِ عشق
شود آدمی خود سرآمد زِ عشق 

 

جهان زنده از فیضِ پنهان زِ عشق
برآورده اسرارِ عِرفان زِ عشق

 

 

جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

کجا شد عیان رازِ پنهان زِ عشق؟

 

 

بهاران، پیامِ امید و حیات
نشانِ کرامات و لطفِ صفات

 

 

زمین شد معطر زِ عطرِ بهشت
زِ میلادِ زهرا، جمالِ سرشت

 

ملک بر زمین نغمه‌خوان از وصال
که آمد جهان را دلیلِ کمال

 

 

گلِ عصمت و لطفِ پروردگار
چراغ هدی در شبِ روزگار

 

 

جهان غرقِ نور از رخِ یار شد
دلِ عاشقان مستِ دیدار شد

 

مهین بانوی عصمت و با وقار
به عالم دهد نورِ حق آشکار

 

نسیمِ کرامت وزید از جنان
به لب‌ها شکوفاست ذکرِ اذان

 

 

مبارک بود این طلوعِ امید
که  شادی عالم،  دهد این نوید

 

 

برآور ز جان نغمه‌ی بی‌نشان

 بزن سازِ دل را ز عمق نهان

 

 

وجود از تجلّا در این روزگار
نمودی ز حق بر دل بی‌قرار

 

وجودم سراسر ز عشق خداست
دلم غرق در نور مهر و وفاست

 

 

به هر جا نظر می‌کنم جلوه اوست
همه بود من از وجودش به‌پاست

 

 

دل عاشقان مست و حیران بود
" رجالی" امیدش به یزدان  بود

 

سراینده
دکتر علی رجالی