غزل مشترک امام جواد(ع)

باسمه تعالی
امام جواد (ع)

بر ولایت تا که هستی در جهان کن اعتماد
عشق حضرت بر دلم را، حضرت باری نهاد

ذکر هر صبح و شب ما، ذکر اولاد علی است
الجواد و الجواد والجواد و الجواد

در رجب روز دهم دنیا به نورت شد جلی
شد زمین و آسمان روشن تر از آن رویداد

دوری از فرزند زهرا، موجب گمراهی است
راه احمد با جواد و با علی ، یک امتداد

ابن عباس و حکومت غوطه ور در منجلاب
چون که پیمان ثقیفه شد به پا و انعقاد

ماه ذی القعده، شهادت شد نصیب متقی
بر حقایق کن تو تاکید و به آن کن استناد

دوره فخر و شکوه شیعیان هم می رسد
پرچم صاحب زمان افراشته در هر بلاد

آن قدر زود از میان مسلمین پر زد و رفت
مادر گیتی چو او ، بخشنده ای دیگر نزاد

معتصم زهرش اثر بر قلب آن حضرت نمود
حاکم فاسد پلید و با شقاوت ،پر ز باد

می کشد معصوم را با بی خیالی آن عدو
او خورد مشروب و گوید،هر چه بادا باد باد

ماه ذی القعده شهیدش کرد او را معتصم
هادی آمد بعد او، پا جای پای او نهاد

می دهد حاجت تو را ،ابن رضا آقا جواد
چون گرفتار آمدی، ذکر محمد گو زیاد

تا به مشهد می روم ، وارد شوم از باب او
تا شفیع ما شود اندر قیامت آن عزیز پاک زاد

ای رجالی ،گر توسل بر جواد ،از جان کنی
می دهد حاجت تو را ، چون خوب داری اعتماد

میثمی دستش نمود انگشتر حرز جواد
بنگری ،حتی نگفته ، حاجتش را زود داد

سروده شده توسط
علی رجالی و مهدی میثمی