در اصول کافی آمده است که اسم اعظم دارای هفتاد و سه حرف است. یک حرف آنرا آصف بن برخیا می دانست.دو حرف آنرا حضرت عیسی و چهار حرف آنرا حضرت موسی ، هشت حرف آنرا حضرت ابراهیم، پانزده حرف آنرا حضرت نوح و بیست و پنج حرف آنرا حضرت آدم و هفتاد و دو حرف آنرا حضرت محمد می دانست.
اگر اسم اعظم را حق تعالی بطور کامل بدانیم، آنگاه فرق حضرت حق و حضرت محمد ، همان فرق احد و احمد است که در یک میم فرق است. به نظر می رسد تجلی اسم اعظم در صحرای کربلا که 72 یاران او بعلاوه امام حسین که جمعا 73 می شوند ، جلوه گری کرده است. نقل است که در آخر الزمان مردم سالک دور نور امام حسین حلقه می زنند و توجهی به حور العین ندارند .لذا به نظر می رسد که نور حق در نور امام حسین تجلی کرده است. لذا برای شناخت اسم اعظم، شناخت امام حسین ضروری است. بعلاوه حرف میم کنایه به معراج پیامبر گرامی است که در آن سفر به دیدار حق تعالی تا حد امکان نزدیک می شود و خداوند متعال از طریق ولایت به زبان حضرت علی با حضرت محمد صحبت می کند.
نقل است که قرآن در سوره اخلاص ، خلاصه شده است ، که اگر تعداد حروف آنرا با رعایت تشدید بشماریم هفتاد و دو حرف می باشد. بنا بر این برای شناخت قرآن ، باید سوره اخلاص که در نماز بعد از حمد خوانده می شود، بشناسیم. همچنین نقل است که حضرت علی نقطه حرف "ب" آیه بسم الله الرحمن الرحیم است.این دلالت بر این است که هر حرف با حرکت ممتد نقطه ایجاد می شود.لذا برای شناخت قرآن که تجلی کامل حق است، باید امام زمان را شناخت.بدیهی است نزدیکی به آنها ، مجهز شدن به صفات الهی است.در حقیقت به خدا نزدیک شدن است.