مثنوی قوم سبا(حکایت(۴۷))

باسمه تعالی
داستان قوم سبأ
حکایت (۴۷)

 

به نام خداوند عدل و بصیر
که بر کار خلق است دانا خبیر

 

 

 خداوند هستی و فرمان و داد
که افراشت گیتی و گردون نهاد

 

 

سخن را به نورش درخشان کنیم
به یاری ز پاکان فروزان کنیم

 

 

 کنون داستانی شگفت از تبار
ز قومی که بودند پر افتخار

 

 

که مأرب چه زیباست، در باغ و دشت
که هر گوشه‌اش نقش یاقوت گشت

 

 

دو باغ پر از میوه سازد بهار
که عطرش بپیچد به کوه و گذار

 

 

ز فیضش شود دشت چون پرنیان
ز رنگ گل و نغمهٔ قمریان

 

 

 

به هر سوی گلزار و نخل و انار
ز باران و رودش همیشه گذار

 

 

ز جوی و ز نهرش بهاران پدید

به هر جا که رفتی گلستان پدید

 

 

خدا گفتشان: بر خلایق چنین
منم خالق کل و نور یقین

 

 

 

زمین پاک دادم، هوا خوشگوار
دو باغ به جان، چشمهٔ برقرار

 

 

سزاوار شکر است پروردگار 
که بر ما ببخشد در این روزگار

 

 

یکی گفت: این نعمت از کوشش است
ز کار و تلاش و نه از بخشش است

 

 

 

به جای سپاس از خدای بزرگ
به نخوت شدند و به طغیان سترگ

 

 

ز دل مهر یزدان برون شد چه زود 
به جایش فریب و فسادی فزود

 

 

به شب، آسمان شد پر از رعد و برق
ز کوه آمد آن سیل، چون رود غرق

 

 

به یک دم ز باغ و ز کشت دیار
فرو ریخت رونق ، ز بازار و کار

 

 

به جای نسیم خوش گل گزار

 رسیدش هوایی ز گرد و غبار

 

 

نه دیگر شکوفه فراوان بود
نه دیگر نسیمی ز بستان بود

 

 

ز کالا تهی گشت انبارشان
ز دیبا و گوهر، ز بازارشان

 

 

شبان گشت بی‌گله و بی‌علف
ز دشت آمد آواره و بی‌هدف

 

 

ز کاهیدگی گشت مردم نحیف
ز فقر و بلا دیده‌ها شد ضعیف

 

 

ز گفتار قرآن خبر یافتی
به کفرانِ حق، شعله‌ها ساختی

 

 

به مأرب نماند شکوهی دگر
جز آن سدّ ویران و خاکی اثر

 

 

 که  مأرب ، دل شهر سبأ شکست
به باغ و به سبزه امیدی نبست

 

 

 اگر نعمت حق تو شکرش بری
فزونی دهد خالق مهتری

 

 

خدایی که جان و جهان آفرید

که بر ناسپاسان عذابش رسید

 

 

همی گفت هر پیر فرزانه‌کار
که این است قانون پروردگار

 

 

 

چو شاکر شدی، نعمت افزون شود
وگرنه ز طوفان، ویران شود

 

 

 

"رجالی" چو کبر آید و ناسپاس
نباشد سکونی، به جانها هراس
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی