مثنوی جنگ دوازده روزه(ای ایران(۱))

باسمه تعالی
مثنوی جنگ دوازده روزه
ای ایران(۱)
 

به نام خداوند شمشیر و داد
خداوند گردون و فتح و جهاد

 

ای ایران! تویی رازِ عشق و صفا
ز جان می‌ خروشم به وقت بلا

 

به اسم جهان دار عدل و قضا
که باشد پیامش، قیام و ندا

 

 

ای ایران! تویی آیه‌ی روشنـا
که سوز و سرودم شود آشنا

 

 

ز طوفان بلرزید جان در زمین
که برخاست غوغا ز سوی کمین

 

 

ای ایران! تویی مهدِ ایمان و دین
توئی کعبه‌ی اهل ذکر و یقین

 

 

ز شیطان نهادند نقشه به ظن
که ویران کنند خاک پاک وطن

 

 

ای ایران! تویی مهرِ بی‌منتها
تو را می‌سپارم به عشق و وفا

 

 

 

 

ز آتش درخشید چرخِ سپهر

 برآمد ز جان‌ها شعاری ز مهر

 

 

 

ای ایران! تویی جلوه‌ی کبریا
دل و جان سپارم به مهر و دعا

 

 

 

نه پرهیز گردد ز خرد و کلان

نه شرم از زن و کودک و ناتوان

 

ای ایران! تویی مایه‌ی افتخار
به عشقت فتاده‌ست دل‌ها دچار

 

 

 

 

به یک‌باره موشک برآمد چو تیر
که شد کوی و برزن ز آتش نفیر

 

 

ای ایران! تویی فخرِ هر سرزمین
که از خاکت آید نسیم یقین

 

 

 

نه پرهیز ماند و نه شرم و نه عار
نه کودک، نه پیر و نه خُرد و نزار

 

 

 

ای ایران! تویی مهدِ شیرانِ نر
زمینت نلرزد ز ظلم و خطر

 

 

 

شهادت، پیامِ سحرگاه شد
که دل‌های شیران، پُر از آه شد

 

 

 

ای ایران! تویی مهرِ ما بی‌زوال
بقای تو باشد بقای کمال

 

 

 

 

ز نای شهیدان، رسد این ندا
که ای خاکِ ایران! تویی کیمیا

 

 

 

ای ایران! تویی عشقِ بی‌انتها
تو را می‌سرایم به شور و نوا

 

 

همی‌کرد دشمن به شب حمله‌ها
به ترس اندر افتاد حکم جفا

 

 

ز هر سو برآمد ندای وفا
که برخیز، ای شیرِ آلِ عبا

 

 

ندارد مجال این دیارِ کهن
به جز تیغ و غیرت، به وقتِ محن

 

 

چنین است تاریخِ این سرگذشت
که از کوه رنج و بلاها گذشت

 

 

ای ایران! تویی روح شعر و صفا
" رجالی" سراید به اشک و دعا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی