مثنوی قوم موسی(حکایت(۲۱))

باسمه تعالی
مثنوی  قوم موسی

 

 

به نامِ خداوندِ والاگُهر
که راهِ سلوک است راهِ ظفر

 

 

خدایی که بر لوحِ تقدیرِ ما
نوشت از ازل، مهر و تدبیرِ ما

 

 

سخن با یقین،جرعه‌ای جان‌فزاست

که از ساغر حق، شرابی سزاست

 

 

ز شاهی که در مصر بنمود فخر
مزین به تاج و کلاه و گهر

 

 

همی گفت من پادشاه زمین
خدای بزرگم، به دین و یقین

 

 

جهان را به فرمان من استوار
شدم بر همه خلق، فرمان‌گُذار

 

 

نهان کرد هر فتنه را در درون
ز مستی رسیدش ورا سر نگون

 

 

به اصحاب  یعقوب، نوزادگان

نماند ز شمشیرشان در امان

 

 

که هر مرد نوباوه را کُشت باز
نه دانش بماند، نه بینش، نه راز

 

 

ز بیم قیامی که ممکن سزد
به بختش بلای خدایی رسد

 

 

 

دل مادران را ز آهی گداخت
زمین شد سیه، آسمان رنگ باخت

 

 

در آن روز نوزاد موسی رسید
چو نوری ز غیب اندر آن شب دمید

 

 

خدا گفت: ای پاک‌دل، غم مدار
ز لطف من آید بر او صد بهار

 

 

رها کن به نیل این گهر را فراز
که خیزد از او حافظی سرفراز

 

 

چنان کرد و در موج او را نهاد
که تقدیر حق، کارها را گشاد

 

 

ز بخت، آن سبو سوی دربار شد
به دستان زن، لطف دادار شد

 

 

بگفتا زن پادشه آسیه

بپرهیز از قتل و هم فاجعه

 

 

بود شاید این نیک‌دل، رهنما
شود مایه‌ی مهر و نور و صفا

 

 

 

پذیرا شود دعوت آسیه
ندانست موسی بود واقعه

 

در آغوش دشمن، پسر پرورید
دهد خلق عالم نبی را نوید

 

 

همی‌قد کشید و پسر شد سروش
به دربار ظلمت، چراغی خموش

 

 

چو دید از ستم، قوم خود در عذاب
دلش شد چو آتش، پر از خون و تاب

 

 

به مردی ز فرعونیان شد خروش
نگردد ز آن پس به ظلمت خموش

 

 

ز ترس قصاص و ز فرعونیان
به صحرا زد و دشت و کوه و دمان

 

 

ندا آمد از سوی یزدان به جان
منم خالق کوه و دشت و جهان

 

 

به فرعون نشان ده ضمیر نهان
ببر آیت حق، نه تیغ و سنان

 

 

روان گشت موسی سوی آن دیار
به عزم و توکل، به یاری یار

 

 

خداوند یکتا، تو را پند داد
به دل راه روشن، به جان از فساد

 

بدین‌سان گذشت آن نخستین پیام
که شد خوار فرعون و بیداد و دام

 

 

 

 

 

 

 

تو با دل بخوان قصه‌ی راستین
که هر واژه‌اش عشق و نور یقین

 

 

کسی کو ندارد " رجالی" یقین
نگردد رها زین ره پر گزین

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی