مثنوی لذات دنیوی(دست اقدام)

باسمه تعالی

مثنوی لذات دنیوی

در حال ویرایش

به دنیا چو دل بستی، افسون شوی
ز یک جرعه‌ی شهوت، مدفون شوی

چه شیرین بود بوی گل و باده‌ات
ولیکن بتر زهر افتاده‌ات

نوای رباب و صدای رباب
سرت را برد سوی خواب و سراب

لب خندۀ یار و نگاهش فریب
درونت فتد شعله‌ای چون حَریب

خَرامان گذر کن ز باغ وصال
که هر لذّتی دارد آخر زوال

نصیبی اگر هست، در حدّ نیست
نه جنت بود، گرچه چون باغ بیست

خورش‌های رنگین و بوی کباب
نپوشد تو را وقت حسرت نقاب

ز بوس و کنار و شراب و سرود
چه ماند، چو یک‌دم دلت شد کبود؟

ز بوی بهار و لباسی قشنگ
چه حاصل، اگر در درونت شرنگ؟

تو را گر برد لذت لحظه‌ای
نبینی ز جانت چه شد ریشه‌ای

چو چشم و دلت شد گرفتار حرص
ندانی کجایی، چو مجنون و گرز

ببین آنکه غرق است در تخت و گنج
نه راحت بُود، نه به دل خنده‌رنچ

ز شهوت گذر کن، اگر مردی‌ای
که این راهِ آزادگی، فردی‌ای

بسا دل که در بستر خوش‌نوا
بمیرد ولی بی‌نشانی خدا

تو را لذّتی ده دمی گرم و نرم
ولیکن بگیرد ز جانت شرر

اگر دل نباشد به نور یقین
چه حاصل ز زلف پری‌چهره‌چین؟

ببین لذت چشم و گوش و دهان
نشیند، رود، ماند از تو دخان

نوشته‌ست عقل اندرون دفترش
که هر لذت این خاکدان شد گذرش

به‌ظاهر خوشند این متاع زمین
ولیکن نهان‌شان بود دام و کین

چو دل را سپاری به این رنگ‌ها
شوی دور از آن اصل بی‌رنگ‌ها

مبادا که مشغول باشی به پوست
به دریا مرو گر نداری تو دوست

خدایا! ز لذت مرا پاک کن
مرا سوی عیش تو افلاک کن

دل از پست‌خواهی برون آورم
که بالا نشینم، چو خود را بَرَم

تهیه و تنظیم

دکتر علی رجالی