قصیده حضرت علی (ع)

باسمه تعالی

قصیده(۷)

حضرت علی (ع)

من چو خارم به کنار گل خوشبوی علی   

  دست گل چین زمان چید گل روی علی

نجف و کرب و بلا را تو نصیبم گر دان 

  بل ببینم رخ و بویم گل خوشبوی علی

گر چه در بند هوا و هوس خویشتنم  

  عاشقم، عاشق آن مرقد و آن کوی علی

من ندارم هوسی جز نظری در بر دوست  

  تا که بینم گل وبوسم رخ خوشبوی علی

گر چه من در صدد تزکیه ای روح خودم     

 زین سبب هست مرا جان و روان سوى علی

قوم خیبر که شکستند دمی پیمان را      

  دست حق گشت عیان از ید و بازوی علی

چو نمودند خطا در هدف و راه نبی

  شد عیان، معرفت و همت و نیروی علی

مکر کین بهر خلافت چو موفق گردید   

  گشت خامش ز شکایت لب حق گوی علی

به ولایت بنمودند ستم هر شب و روز 

 نیست جز دخت نبی مونس و دلجوی علی

می کند جنگ به پا، حیله و تزویر عدو    

   لیک ترسد ز تقابل به فرا سوى علی

اهل کوفه چو نمودند خیانت به وصی 

 کینه را کرد عیان دشمن بد خوی علی

تیغ کین تابه جبین شه عالم بنشست    

 غرق خون گشت چو گل قامت و گیسوی علی

همه امید من این است که در لحظه مرگ   

   سر گذارم ز وفا بر سر زانوی علی

معجز ختم رسل، مصحف پاکیزه حق    

  بود جاری همه بر لعل سخنگوی علی

خوش شمیمی رسد از طرف بهشتم به مشام      

   این بود نگهت گل یا که بود بوی علی

بینوایی که بیامد به حرم بهر نیاز  

 خاتمی کرد نصبش کرم و خوی علی

ما که از عشق رخ ساقی کوثر مستیم     

   کی شود دیدن آن گنبد مینوی علی

افتخارم بود اینکه، که مرا نام علی است      

  زین سبب هست مرا چشم و نظر سوى علی

سروده شده توسط

دکتر علی رجالی