قدر و ارزش عمر

باسمه تعالی
برداشتهایی از اشعار مولانا
ابیات : ۱۸۳۸ تا ۱۸۴۴
قدر عمر

آنک غافل بود از کشت و بهار
او چه داند قیمت این روزگار
در پناه لطف حق باید گریخت
کو هزاران لطف بر ارواح ریخت
تا پناهی یابی آنگه چون پناه
آب و آتش مر ترا گردد سپاه
نوح و موسی را نه دریا یار شد
نه بر اعداشان بکین قهار شد
آتش ابراهیم را نه قلعه بود
تا برآورد از دل نمرود دود
کوه یحیی را نه سوی خویش خواند
قاصدانش را به زخم سنگ راند
گفت ای یحیی بیا در من گریز
تا پناهت باشم از شمشیر تیز
کسی قدر بهار را می داند که اهل کشت در مزرعه باشد.کسانی قدر عمر خود را می دانند که اهل تلاش و کار و کوشش هستند.
انسان در این بازه کوتاه عمر، باید از خدا کمک و یاری بخواهد.همان خدایی که الطاف او بر سر آدمی بطور مرتب می بارد.
مولانا می گوید، اگر در پناه خدا باشی و از او طلب یاری کنی، همین آب که امکان غرق شدن در آن وجود دارد و یا آن آتشی که امکان سوختن در آن وجود دارد،به کمک تو می آیند.در اینجا مولانا مواردی را ذکر می کند.
آب دریا به کمک حضرت موسی و حضرت نوح آمد و بر دشمنان و کفار غلبه کردند.همچنین حضرت ابراهیم توسط نمرود به آتش انداخته شد، ولی نه تنها آتش او را نسوزاند بلکه به کمکش آمد و آتش به گلستان تبدیل شد.بجای اینکه آتش ابراهیم را بسوزاند، آتش خشم و غضبش،او را سوزاند. همچنین زمانی که یهودیان یحیی را تعقیب کردند و او به کوه پناه برد.کوه نیز با ریختن سنگ بر سر مهاجمان، یحیی را از تعرض دشمنان نجات داد.
البته اینکه حضرت یحیی به کو ه پناه بر ده در قرآن نیامده است.اما در خصوص حضرت الیاس در قرآن داریم که او به کوه پناه برده است.

گر تو را باشد تلاشی چون پدر
قدر عمر خود بدانی ای پسر
تا نباشد کار و کوشش در امور
می دهی عمر عزیزت را هدر

دکتر علی رجالی
@alirejali