دار فانی

همسرم در سالگرد فوت زهرا در گذشت

روح پاکش در جوار اولیا محشور گشت

نوزده شب را به بستر آرمید و ناله کرد

دار فانی را وداع  و چشم  بر  دنیا ببست

غرق دنیا

گر شوی  مرتکب خدعه و نیرنگ و ریا

گر شوی مرتکب حیله و تزویر و جفا

وانگهی غرق هوا و هوس خو یش شو ى

می رود روح و روان درپی هر میل و خطا

کاش می شد

کاش می شد  ظلم و تزویر  و ستم یا هر  جفا

جملگی می شد برون از نفس و هر قلب سیاه

واندر آن یکرنگی و مهر و خوشی جا می گرفت

همچو عاشق در مسیر دیدن  و سیر خدا

یاد پدر

دردانه  دهر  و  نکته  پرداز

روحش سوى حق بود به پرواز

از سوز جگر گلایه نا کرد

آن یار  شفیق و محرم راز

ظهور امام زمان

من که می دانم جهان  روزی گلستان می شود

شادی و خوشحالی مردم دو چندان می شود

پس  چرا  نومید  از آینده  و حال  خودم

مهدی موعود آید، همچو رضوان مى شود

ایمان و تقوا

مى رود ایمان و تقوا، در پی هر هرزگی

کبر و  پستی می برد ایمان ما در بندگی

شستشوی روح ما دانی نماز است و دعا

نفس دون افعی  بود،چون شهوت اندر زندگی

بی وفایی

نظر کردم به حال یاغی و خویش

بدیدم بی وفایی را کم وبیش

نه قدرتمند غالب بر دل خود

نه ثروتمند در فکر دل ریش

دولت مند و درویش

نظر کردم به مردم، من کم و بیش

بدیدم حال  دو لتمند  و درویش

نه قدرتمند در فکر فقیر است

نه مسکین است اگه ز همدرد خویش

نگه کردم به حال دزد و درویش
ندیدم حاصلی را من کم و بیش
نه درویشی که غالب بر دل خود
نه دزدی را که آگه گشته بر خویش

عشق حقیقی

عشق ما، عشق حقیقی بر خداست

دیدن  یار  و  لقای  کبریا ست

عشق سالک بهر حق جان دادن است

این جهان، چون نردبان اولیاست

مستی

مستی ما، مستی انگور نیست

بهر جنت یا ز عشق حور نیست

مستی ما، دیدن روی خداست

دیدنش بی چشم  دل مقدور نیست