مثنوی قوم تبع(حکایت (۴۶)

باسمه تعالی
مثنوی  قوم تُبّع

حکایت (۴۶)

 

به نام خداوند روح و قلم
خداوند جان و یقین و کرم

 

 

خداوند هستی و جان بشر
فزاینده عقل و فکر و نظر

 

 

 یکی پادشه از نژادِ یمن
 که بود از تبارِ کیان کهن

 

 

سپاهی قوی داشت، چابک‌سوار
همه نامداران و فرّخ‌تبار

 

 

یمن را قبایل به فرمانِ شاه
ببودند یکسر به مهر و به راه

 

 

ز فرّ و شکوهش فرو ماند گُرد
که آذر ز شرمش به ژرفی فسُرد

 

 

 

لقب بود «تُبّع»، به شاه و امیر
که گیتی بدو گشت فرمان‌پذیر

 

 

ز دجله گذر کرد و تا رود نیل
 سپاهش چو کوه و دلیر و جلیل

 

 

به هر شهر، گنجی به تاراج برد
به هر دژ، سواران چو امواج برد

 

 

برون شد ز دربار و راهی دراز

به یثرب رسید از سفر، پر فراز 

 

 

یکی مرد دانا ز اهلِ سخن

برآمد چو خورشید بر انجمن

 

 

بگفتا: که ای شاهِ فرمانروا
به یثرب مدارید کینه روا

 

 

 

که این خاک، روزی پناه نبی‌ست
 ز نورش جهان در صفا و جلی‌ست

 

 

پیامبر که آخر رسد از خدای
در این شهر یابد پناه و سرای

 

 

چو بشنید تُبّع، دلش شد منیر
ز کینه گسست و روان شد ضمیر

 

 

به هر کوی، دینار و درهم سپرد
دل پیر و برنا به شادی سترد

 

 

سه روز اندر آن شهر مهمان بماند
 به شادی در ایوان و میدان بماند

 

 

 

ولی شاه گفتا: که تقدیر نیست
 مرا ماندن این‌جا به تدبیر نیست

 

 

 

برون شد ز یثرب، به مکه روان

چو خورشید تابان، به روح و جان

 

 

 

شنیده که کعبه‌ست بیتِ خدا
 که از روزگارِ نخستین به پا

 

 

 

دلش شوق دیدار آن خانه داشت
 به هر گام، یاد از کریمانه داشت

 

 

 

به زانو درافتاد و سوگند خورد

ز فیض خدا جان و دل بهره برد 

 

 

بفرمود تا جامهٔ حِمیَری
 بپوشند بر کعبه از سروری

 

 

سه روزی به مکه به نجوا نشست

به تسبیح و سجاده شیدا نشست

 

 

 

چو پایان گرفت آن عبادت تمام
 ز مکه سوی کشورش کرد گام

 

 

بخواند مهان و بزرگان شهر
 به کاخی مزین به سیم و گهر

 

 

 

بگفتا: که ای مردمانِ حِمیر
ستایش سزای خدای سپهر

 

 

بماند حکایت به هر انجمن
که عبرت شود بر دلِ مرد و زن

 

 

 

پرستش خداوند و دوری گناه

برآرد " رجالی" رهِ کج به راه
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی