باسمه تعالی
مثنوی قوم تُبّع
حکایت (۴۶)
به نام خداوند روح و قلم
خداوند جان و یقین و کرم
خداوند هستی و جان بشر
فزاینده عقل و فکر و نظر
یکی پادشه از نژادِ یمن
که بود از تبارِ کیان کهن
سپاهی قوی داشت، چابک‌سوار
همه نامداران و فرّخ‌تبار
یمن را قبایل به فرمانِ شاه
ببودند یکسر به مهر و به راه
ز فرّ و شکوهش فرو ماند گُرد
که آذر ز شرمش به ژرفی فسُرد
لقب بود «تُبّع»، به شاه و امیر
که گیتی بدو گشت فرمان‌پذیر
ز دجله گذر کرد و تا رود نیل
سپاهش چو کوه و دلیر و جلیل
به هر شهر، گنجی به تاراج برد
به هر دژ، سواران چو امواج برد
برون شد ز دربار و راهی دراز
به یثرب رسید از سفر، پر فراز
یکی مرد دانا ز اهلِ سخن
برآمد چو خورشید بر انجمن
بگفتا: که ای شاهِ فرمانروا
به یثرب مدارید کینه روا
که این خاک، روزی پناه نبی‌ست
ز نورش جهان در صفا و جلی‌ست
پیامبر که آخر رسد از خدای
در این شهر یابد پناه و سرای
چو بشنید تُبّع، دلش شد منیر
ز کینه گسست و روان شد ضمیر
به هر کوی، دینار و درهم سپرد
دل پیر و برنا به شادی سترد
سه روز اندر آن شهر مهمان بماند
به شادی در ایوان و میدان بماند
ولی شاه گفتا: که تقدیر نیست
مرا ماندن این‌جا به تدبیر نیست
برون شد ز یثرب، به مکه روان
چو خورشید تابان، به روح و جان
شنیده که کعبه‌ست بیتِ خدا
که از روزگارِ نخستین به پا
دلش شوق دیدار آن خانه داشت
به هر گام، یاد از کریمانه داشت
به زانو درافتاد و سوگند خورد
ز فیض خدا جان و دل بهره برد
بفرمود تا جامهٔ حِمیَری
بپوشند بر کعبه از سروری
سه روزی به مکه به نجوا نشست
به تسبیح و سجاده شیدا نشست
چو پایان گرفت آن عبادت تمام
ز مکه سوی کشورش کرد گام
بخواند مهان و بزرگان شهر
به کاخی مزین به سیم و گهر
بگفتا: که ای مردمانِ حِمیر
ستایش سزای خدای سپهر
به مکه بدیدم نشانِ صفا
شنیدم ز اهلِ کتابِ خدا
بماند حکایت به هر انجمن
که عبرت شود بر دلِ مرد و زن
پرستش خداوند و دوری گناه
برآرد " رجالی" رهِ کج به راه
سراینده
دکتر علی رجالی
- ۰۴/۰۵/۲۲