مثنوی جلوه عشق(۱)

باسمه تعالی
جلوه عشق(۱)

خدایا! تویی نورِ بی‌انتها
فروغی به دل‌ها و جان‌ها رها

 

 

توئی مهرِ جاوید و آرامِ جان
که از توست آغازِ هر داستان

 

 

خدایا! تویی نور و عشق و صفا
تویی آن که دل بُرد سویِ بقا

 

خدایا! تویی نور سرّ وجود
توئی جانِ دل، آفتابِ شهود

 

 

خدایا! تویی نورِ مهر و وفا
تو بخشی به دل‌ها طراوت، بقا

 

 

خدایا! تویی نور جان و روان
توئی نغمه‌ی عشق در بی‌نشان

 

 

خدایا! تویی نور بی‌انتها
توئی آشناتر ز هر آشنا

 

 

خدایا! تویی نور صبح امید
توئی آن که دل را چو شب آفرید

 

 

خدایا! تویی عشق و آرام جان
توئی نغمه‌ی دل به این آشیان

 

 

خدایا! تویی راز شور و طرب
دل عاشقان از تو گیرد ادب

 

 

خدایا! تویی راز مستی و شور
تویی آن‌که دادی دل ما سرور

 

 

خدایا! تویی نور هر کوی و بام
به یادت طپد در دلم صبح و شام

 

 

خدایا! تویی مونس جان من
صفای دلم، نور پنهان من
 

 

خدایا! تویی یار شب‌های تار
به جز نور تو کیست در دل بهار

 

 

خدایا! تویی عشق بی‌انتها
که روشن شود راه اهل وفا

 

تویی آتشی در دل عاشقان
که سوزد همه بند و بندِ گمان

 

 

خدایا! تویی آن حضور نهان
که جاری شدی در دل و در زبان

 

 

نه پیدا به چشم و نه پنهان ز جان

به نورت فروزان، دو عالم، جهان

 

 نه در دیده پیدا، نه از دل نهان

که بی‌تو نخواهم نه جسم و نه جان 

 

 

خدایا! تویی موج دریای عشق
توئی آفتاب دل‌آرای عشق

 

توئی آن‌که دل را ز خود می‌بری
به گردابِ شوق از عدم آوری

 

 

خدایا! دلم را کنی پر ز شور
که با یاد تو جان شود پر ز نور

 

 

توئی آن‌که آتش ز عشق تو تافت
ز گرمای تو ذره در رقص یافت

 

 

خدایا! تویی عشق بی‌انتها
که دل را کشاندی به کوی وفا

 

جهان بی تو یک ذره‌ی بی‌نشان
دل از نور روی تو گیرد امان

 

خدایا! تویی درد و درمان دل
توئی مرهم هر پریشان دل

 

خدایا! تویی هم‌دم لحظه‌ها
که پر می‌کنی سینه از نغمه‌ها

 

خدایا! تویی سوز این بی‌قرار
که دل را کشاندی به دیدار یار

 

 

خدایا! تویی آن نسیم بهار
که بگشاید از عشق، قفل حصار

 

خدایا! تویی شور و شوقِ سخن
رجالی شود مستِ ذوق سخن

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی