نقدی بر اشعار دکتر علی رجالی
مطالعه چند شعر از جناب آقای دکتر علی رجالی استاد تمام دانشکده ریاضی دانشگاه اصفهان نشانگر آنست که ایشان از زبانی پویا و پرتوان برخوردار است . ایشان اصول اصلی شعر را می‌شناسد و از زبان و بیانی مشخص در شعر برخوردار است.
درون‌مایه اصلی اشعار ایشان در همین تعداد مختصری که ملاحظه شد، برآمده از محتوای مذهبی و پرداختن به بخش‌هایی از تاریخ منظوم اسلام و همچنین کتب فاخری مثل نهج‌البلاغه است .
از حدود سال ۷۹ که سال مولا علی علیه‌السلام نام‌گذاری شاد سرودن مجموعه‌های منظوم از کتاب نهج‌البلاغه رونق فراوان یافته و این اثر را نیز می‌توان توالی آن جریان به شمار آورد که علاقه‌مند به نظم‌بخشی به کتب دینی و یا محتوای اسلامی است . این شیوه سرایش را می‌توان زیرمجموعه شعر تعلیمی نام‌گذاری کرد. عمدتاً این‌گونه اشعار مبتنی بر تجربیات ذهنی و مطالعات شاعر صورت‌گرفته و شاعر با انتخاب فرازهایی تاریخی یا برخی داستان‌ها آن‌ها را منظوم میکند.
درنهایت مجموعه اشعار پیش رو را می‌توان در شاخه سخن منظوم یا ادبیات منظوم طبقه‌بندی کرد که در آن از مشاهدات شخصی و عواطف برآمده از این مشاهدات درونی چندان خبری نیست . تاثیر از مطالعات در زبان شعر نیز تاثیر گذاشته و درنهایت زبان اشعار ایشان را می‌توان برآمده از عادت‌های مطالعاتی دانست که نوآوری کمتری در آن وجود دارد او از لطافت‌های زبانی و بیانی به شیوه شاعران جوان و شعر معاصر چندان خبری نیست .
همچنین برخی خطاهای فنی در قافیه مثل شعر صفحه ۲۹ منظوم تاریخ اسلام نیز قابل اشاره است. که در این شعر شاعر الف و نون جمع را به‌عنوان قافیه در نظر گرفته و بدین‌وسیله کلمات مختلفی را به‌عنوان قافیه به کار برده‌است که این شیوه چندان مرسوم نیست . آنچنان که با حذف پسوند مورد اشاره کلماتی چون «صاحب‌دل، یعقوب ،وابسته، تنها به واسطه برخورداری از علامت جمع باهمدیگر قافیه شده‌اند.
در نهایت آثار شاعر فرصت بسیار مغتنمی را فراهم میکند تا فرازهایی از تاریخ و محتوای کتب اسلامی به نسل جوان منتقل شده و رسالت تبیینی نگارنده ستودنیست.
3خرداد 1401