مثنوی خلقت انسان (حکایت ۱۴)

باسمه تعالی
مثنوی خلقت انسان

حکایت(۱۴)

 

جهان را چو بنیاد شد در نخست
بنا شد به تدبیر و مهر و درست

 

 

نه چرخ از تجلی گرفته نشان
نه عالم پدید و نه صبحی عیان

 

 

خدا بود و بودش، همه بودِ او
همان نورِ سرمد، همان جودِ او

 

ز کتمِ عدم نور هستی دمید
که سازد جهانی زِ عشقِ شدید

 

 

خدا بود و بودی جز او هیچ‌کس
همان نورِ مطلق، همان نور بس

 

فرشته شود خلق از نور او
که باشند در خدمتِ پاک هو

 

 

ز آب و ز آتش، ز خاک و هوا
پدید آمد انسان و جن و قوا

 

 

همو گشت آیینه‌ی حق‌نما
که بنمود اسرارِ کون و بقا

 

 

 

 

 

ز خاک آفریده خدا آدمی

کند خلق روز و شب و عالمی

 

به هر ذره‌اش رازی از کهکشان
نهان در دلِ خاک، جانِ جهان

 

 

 

 گلی برگرفت از زمینِ طهور
دمید از نفس، جانِ پاک و شعور

 

 

ملائک همه سر به سجده نهاد
جز ابلیس کز نخوت و کبر یاد

 

 

خدا گفت: این گل ز خاکی به پاست
که در جان او نفحه‌ای از خداست

 

 

به گِل، روح دادم، دمی بی‌مثال
که گردد خلیفه، تمام و کمال

 

 

ز رحمت به انسان عطا شد شعور
چو حکمت، زِ علم و زِ الهامِ نور

 

 

 

نخستین صفاتی که آمد پدید

 یکی مهر بود و دگر هم امید

 

به عقل و به دل، شد مسلح نخست
دو چشمش زِ اشراق معنا بجست

 

 

زِ گوش و زبان، آیتی آفرید
که فهمد بگوید، سخن را شنید

 

 

بدو گفت یزدان پاک و حکیم
تو داری مقامی بلند و عظیم

 

 

به خود بازگرد و مرا یاد کن
که تو از منی، جانت آزاد کن

 

 

جهانت درون است، بیرون مجوی
به جانِ خود آی و زِ معنی بِگوی

 

 

تو آیینه‌داری، مشو پرده‌پوش
که این گنج رحمت صدایش خموش

 

 

تو را داده‌ام عقل و جان و خرد
چراغی که ما را به یزدان برد

 

 

مبادا شوی غافل از این مقام
که در گمرهی نیست جز تلخ‌کام

 

 

اگر ره بپویی به سویِ وصال
نگردی اسیرِ هوا و خیال 

 

 

نباشد مقام بشر را کران
اگر بشکند خواب وهم و گمان

 

 

اگر خود شناسد، خدا را شناخت
شود بنده و جان خود را بساخت

 

 

اگر خود فراموش گردی ز یار
شوی غرق در ظلمت و بی قرار

 

 

پس ای جان، در این کاروانِ دراز

مکن لحظه‌ای ترکِ سوز و نیاز

 

 

 

 

چنین شد " رجالی"، ز گل تا فراز
گِل و نور و معنا و آن رمز راز
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی