مثنوی حکایت۲(دست اقدام)

باسمه تعالی

تحت ویرایش

.حکایت ۲:

عارفی که در کودکی به حقیقت رسید

(مثنوی - حدود ۳۰ بیت)

در زمانه کودکی بودی لطیف
دل زلال و سینه‌اش چون برگ نیف

نه کتابی خوانده و نه درس گفت
لیک نوری در نگاهِ او نهفت

مادرش گفتی: "خدایا راه ده
کاین پسر را کن هدایت در سپه"

بود شب‌ها با دعا در کنج خانه
نه به بازی، نه به بانگِ بی‌بهانه

روز جمعه واعظی با شور و حال
گفت: "دنیا نیست جز دام و زوال"

کودک آرام گفت اندر دلش:
"پس چرا مردم بدین دل بسته‌اندش؟"

"گر جهان این‌گونه بی‌پایان بود
پس چرا دل را بدو میدان بود؟"

رفت و سجاده به خلوتگاه برد
ز آتش دل، ذکر یزدان را سپرد

هر شب از اشکش روان گشتی سرود
در دل شب، چون چراغی می‌فزود

دید در خوابش پیام‌آور ز رب
گفت: "ای بنده! شدی نزدیک، شب‌لب"

"تو چو پاکی، راه حق نزدیک توست
زان‌که دل آینه و تاریک توست"

صبح شد، آرامشی در جان نشست
سینه‌اش گنجی شد از اسرار مست

عارفی پیر آمدش روزی به در
دید چشمش پر ز نور و شور و شرر

گفت: "ای جان! تو به معنای صفا
عارفی گرچه نکردی ادعا"

"عارف آن باشد که دل باشد تهی
نه که پر دفتر، ولی بی‌جان و پی"

 

تهیه و تنظیم

دکتر علی رجالی