شرحی بر واژه عرفانی ناسوت

باسمه تعالی

شرحی بر واژه عرفانی ناسوت
عالم ناسوت
در عالم ناسوت، روان حبس شود
دل از غم دوری و فغان حبس شود
این عالمِ فانی، سرای من و توست
عشقی به خدا، در نهان حبس شود

 

عالم ناسوت، در متون فلسفی، عرفانی و دینی، به دنیای مادی و جسمانی اطلاق می‌شود که انسان در آن زندگی می‌کند. این عالم، پایین‌ترین مرتبه از مراتب وجود است و شامل همه پدیده‌های محسوس و فیزیکی می‌شود که با حواس پنج‌گانه درک می‌گردند.

ویژگی‌های عالم ناسوت:

1. جهان ماده:
عالم ناسوت شامل همه چیزهایی است که در قلمرو ماده و طبیعت قرار دارند، از جمله زمین، آسمان، حیوانات، گیاهان، و انسان به‌عنوان موجودی جسمانی.

2. محیط تغییر و فناپذیری:
در عالم ناسوت، همه چیز در حال تغییر، حرکت و زوال است. زمان و مکان در این عالم نقش اساسی دارند و موجودات این جهان محدود به قوانین طبیعی هستند.

3. پایین‌ترین مرتبه وجود:
در تقسیم‌بندی مراتب وجود، عالم ناسوت در پایین‌ترین سطح قرار دارد. در عرفان اسلامی، این عالم در تقابل با عالم ملکوت، جبروت، و لاهوت است که مراتب بالاتری از وجود و واقعیت را نشان می‌دهند.

4. محل آزمون و تکامل روحانی:
از دیدگاه عرفانی، عالم ناسوت محل آزمون و تربیت روح انسان است. انسان در این عالم با چالش‌ها، رنج‌ها و فرصت‌ها مواجه می‌شود تا از این مسیر به سوی عوالم بالاتر (مثل ملکوت و جبروت) حرکت کند.

5. ارتباط با سایر عوالم:
عالم ناسوت به عالم ملکوت و سایر عوالم بالاتر متصل است. انسان با انجام اعمال معنوی و تزکیه نفس می‌تواند از محدودیت‌های عالم ناسوت فراتر رفته و به مراتب بالاتر وجود دست یابد.

 

نتیجه‌گیری:

عالم ناسوت، همان دنیای مادی و طبیعی است که ما در آن زندگی می‌کنیم. این عالم به‌عنوان عرصه‌ای برای عمل و آزمایش در نظر گرفته می‌شود که راهی برای رسیدن به کمال معنوی و ارتباط با عوالم بالاتر، مانند ملکوت، فراهم می‌کند.

تهیه و تنظیم

دکتر علی رجالی