فرصت مطالعاتی

 

باسمه تعالی
آنچه در زندگی آموختم
فرصت مطالعاتی
شماره۴۳
     یکی از روش هایی کم هزینه برای کسب اطلا عات علمی و دستاورد های جدید و آشنایی با صاحب نظران ، شرکت در مجامع علمی در سمینارها و کنفرانس های داخلی و خارجی و بحث و تبادل نظر با شرکت کنندگان و حضور در سخنرانی آنهاست.که زمینه فعالیت های بعدی را ایجاد می کند و با تبادل نظرهای علمی موجبات افزایش دانش می گردد.
      دوره های کوتاه مدت که موضوعات تخصصی ارائه می گردد مفید می باشد و معمولا نوسط صاحب نظران هر رشته بطور جداگانه یا در کنفرانس ها ارائه می گردد.
    دوره های بلندتر، در فرصت مطاالعاتی هاست. که بسیار مفید است.من در استرالیا دانشگاه نیوکاسل نه ماه روی موضوع پیکر بندی با پروفسور ویلیس کار کردیم و منجر به یک مقاله علمی گردید.به یاد دارم، پس از سبمیت کردن مقاله، در طی یک هفته در امریکا پذیرش داده شد.در ایران موضوع تحقیق ادامه یافت و چهار دانشجوی دکتری در این زمینه فارغ التحصیل در مقطع دکتری شد ند.
      متاسفانه بودجه کافی برای فرصت مطالعاتی به دانشگاه ها اختصاص داده نمی شود.هزینه ای که یک دانشجو برای اخذ دکتری می دهد بسیار زیاد و بهره گیری از دانش استاد راهنما و کار مشترک با او نیاز به پایه علمی اولیه دارد که انسان خود را به حدی برساند که بتواند با متخصص تبادل نظر کند و این زمان بر است.
     روش دیگری که دانشجویان دکتری،قبل یا بعد فراغت از تحصیلی خود، به خارج می روند نیز مفید است.منتهی باید به کمک استاد راهنمای خود صاحب نظر توانایی که آمادگی همکاری با فرد را دارد پیدا نمود و فعالیت فرد در راستای فعالیت استاد در خارج از کشور باشد.تا امکان همکاری باشد.
    بعضی از اساتید در خارج از کشور، با افراد هم سطح خود و تعداد اندکی همکار کارهای پژوهشی می کنند و تمایل به همکاری با دیگران، حتی اساتید سایر دانشگاه ها ندارند.اگرچه پذیرش فرصت مطالعاتی برای استفاده از منابع علمی و تبادل نظر محدود و شرکت در سمینارهای تخصصی داخلی خود را می دهند.
    من در فرصت مطالعاتی در کانادا، با پروفسور لائو از نزدیک آشنا شدم.او نیز به ایران سفر کرد و شامی در اصفهان او را مهمانی کردم.او هم قبلا خانواده را برای شام در منزل شخصی دعوت کرد.اما همکاری علمی مشترک با مدعوین بسیار اندک بود.در مدت فرصت مطالعاتی سه مقاله تدوین و چاپ گردید.کتابخانه تخصصی خوبی دانشگاه آلبرتا داشت.من کلید کتابخانه و گروه را داشتم.هر روز از صبح تا شام دانشگاه مشغول مطالعه و تحقیق بودم و در سمینارهای تخصصی شرکت می کردم و یک سخنرانی هم داشتم.پروفسور دزی شو نو وی هم در سفر کوتاهی به آنجا آمده بود.با او بحث و تبادل نظر کردم و مسئله بازی که او و بیکر مطرح کرده بودند و آن را پاسخ و حل کرده بودم، برای او بازگو کردم.دوره بسیار مفیدی بوذ.
دکتر علی رجالی
استاد تمام دانشگاه اصفهان