قصیده مشترک جلچراغ حسادت(۱۷)

 

 

 

باسمه تعالی
چلچراغ
حسادت
غزل(۱۷)


حسد را تو اندر قیاسی نگر
شود موجب درد و اندوه و شر


شود جسم و جانت اسیر هوس
نمایی به خویشان خود درد سر



کند خوار و بیمار و افسرده ات
ندارد حسادت، خوشی و مفر



ندارد بجز خدشه بر روح تو
بکن از حسودان فرار و حذر


چو خواهی علاج حسادت کنی
تو بشکن غرور خود و بین ثمر


تهی کن هوای درونت ز رشک
مده عمر خود را به یغما هدر


دو چندان نما قدرت خویش را
نبینی در این ره خطا و خطر


شناسایی ذوق ما لازم است
خدا داده ما را چو عقل و بصر


توانایی ما عظیم است و بیش
تجلی شود با تلاش و اثر


هویدا شود کوشش و کار ما
برونداد آنها شود جلوه گر


حسادت بود رشک و آن ناپسند
چه سودی بری جز خسارت، ضرر


بشر صاحب فهم و ادراک و هوش
تو کمبود خود را مجو از دگر


حسود است رنجور و افسرده حال
علاجش نباشد، ز سیم و گهر


مکن سیم و ثروت عیان نزد عام
بکن مخفی از مردمان مال و زر



عقاید، روابط، مصون کن زغیر
چو خواهی کمال و شوی بهره ور


حسادت ، برادر برد قعر چاه
ز بیشی احسان و خوی پدر


بکشتا برادر ،چو هابیل را
حسادت بود ریشه ی این غدر


برد رشک شیطان به آدم ز خاک
شود رانده از درگه ذوالقدر



رقابت گزین کن ، بجای حسد
نشان ده کمال خودت با هنر


زند صدمه بر آدمی روز و شب
مشو غافل از خصم و چشم و نظر


سخن چین حسود است و خالی ز مهر
بود خاین و فاسد و فتنه گر


خبر چین کند تفرقه با نفاق
گرامی نباشد به نزد بشر


بدان نزد مردم ،حسودان حقیر
مجو جز غم و حزن و رنج و هجر


حسادت ندارد تمامی کنون
مرو سوی آن ،چون کشد هر نفر


چو بیند حسودی سعادت تو را
شود آتش قلب او شعله ور
‌

چو شاهد شود، غصه و رنج را
شود روح او شاد و بینی نظر


بگو بر حسودان، به ظاهر ستم
که گردد تو را حافظی چون سپر


هدایت نما خالق جن و انس
حسودان به راه صحیح و ظفر

 

 

ندارم  امیدی به مردم همی
کنم  آه و ناله خدایا سحر

خدایا کمک بر رجالی نما
عطا کن ورا حکمتی زین سفر


سراینده
دکتر علی رجالی