حب مقام

حق تعالی برای رفع نیاز های مادی و اجتماعی و شخصی افراد جامعه غرایضی قرار داده است، که همگی ریشه در نفس انسان دارد.در جوانی نفس در شهوت به اوج خود می رسد و اسلام با ازدواج این قوای شهوانی را کنترل می نماید. در سنین بالا قوه دیگری که خود را تا هلاکت انسان رها نمی کند، قوه حب مقام است.

    همانطوریکه قوه شهوت در کسانی که هنوز ازدواج نکرده اند قابل کنترل است ، قوه حب مقام نیز در کسانی که هنوز طعم و لذت آنرا نچشیده اند قابل کنترل است. 

    سوالی که مطرح است اینکه چگونه می توان قوه حب مقام را کنترل و آنرا در مسیر صحیح قرار داد، بطوریکه بتوان از نقطه نظرات فرد در جهت بهبود امور استفاده کرد. 

    راه اساسی ، تزکیه نفس است و اینکه ماهیت دنیا برای فرد روشن شود .همانند معصومین که ماهیت گناه را می دیدند یا افراد معمولی که نسبت به نجاسات شناخت دارند و لذا از انجام یا خوردن آن دوری می کنند. 

   نفس انسان اگر در مقام کن قرار بگیرد و چیزی را طلب کند ، تا رسیدن به آن به هر طریق ممکن تلاش می کند تا به هدف خود برسد. لذا چنانچه نفس انسان در مقام کن قرار گیرد ، تا وجود انسان را متلاشی نکند ، دست بر دار نمی باشد.چنانچه در هر شهر و اداره و کشور مراکزی مشخص شود که افراد، بالاخص مدیران جامعه و نخبگان خود را تخلیه فکری و روحی کنند و فرصت ابراز وجود  و ارایه نقطه نظرات خود کنند ، شاید بتوان این معضل اجتماعی حب مقام را تحت کنترل در آورد.در غیر اینصورت ، چنانچه اهل تزکیه نفس نباشند، ممکن است بطور مستقیم یا غیر مستقیم به مقابله با شرایط موجود بپردازند.متاسفانه با تغیر دولت ها، تعدادی از افرادی که در دولت قبل صاحب تجربه شده اند، تعویض و افراد هم فکر با دولت جدید سر کار می آیند.اگر چه تغیر ات  در سطح کلان طبیعی است. ولی شاهد تغیراتی از بالا تا پا یین هستیم، که این کار باعث نا رضایتی و کند شدن امور می شود.به نظر می رسد که مدیریت ها باید قانون مند و بر اساس صلاحیت و توانایی و تقوا افراد وا گذار گردد و نظارت عمومی و قانونی بر عملکرد آنها اعمال گردد.

 در بعضی از کشور ها به بهترین پیشنهاد و انتقاد سازنده جوایز ارزشمند اهدا می شود.انتقاد باعث شناسایی عیب و سپس علاج آن می گردد.مدیران می توانند اطاق فکری از مدیران قبل خود ایجاد و  از نقطه نظرات آنها استفاده کنند.