یاد یار

فلک از کف ربودی همسرم را              شکستی ای فلک بال و پرم را

تو چیدی آن گل خوش منظر ما             جریحه  دار کردی  خاطر  ما

ز کف بردی یگانه گوهرم را              چه حوری در بهشت، آن همسرم را

دریغا اسوه ایثارمان رفت                    ز محفل محرم اسرارمان رفت

شفیق و با وفا و مهربان بود            مهین استاد خوش گفتارمان بود

مرامش در خور صد آفرین است           چو انگشتر کمالش در نگین است

صبور و با وفا در هر زمان بود          انیس و مونسی در هر مکان بود

به هر درد و به هر غم بود درمان         که هر سختی تحمل کرد چندان

دل ما در رهین مهر او بود              ادب هم در زبان، هم ذکر او بود

ولی بردی ز جان شیرین تر ما             غمین کردی  دل پر  آذر ما

دو صد افسوس بردی دلبرم را           عزیز و سرور و تاج سرم را

در این فرصت گرفتی یاور ما            زغصه  پر نمودی  ساغر ما

ز هجرش محفل ما شد پریشان              ز غصه دوریش گشته فراوان

چراغ محفل ما گشته خاموش             ز هجرش منزل ما هست درجوش

روانش شاد کن، پروردگارا            ببخش جرم  رجالی، جان فدا را