مثنوی قوم( بعل)( الیاس)(حکایت(۴۴))

باسمه تعالی
مثنوی  قوم(بعل)( الیاس)
حکایت(۴۴)

 

به نام خداوند والا مقام
که از مهر او شد جهان شادکام

 

 

خدای یگانه، خدای جلیل
برون از قیاس و فزون از دلیل

 

خدای دل و جان و فریادرس
که بر بندگان است او دادرس

 

 

ز الطاف او هر دلی جان گرفت
ز انوار او عقل و ایمان گرفت

 

 

یکی بنده را برگزیند خدای 
فرستاده ی حق بود، رهنمای

 

 

پیام‌آور ی پاک و بی‌مدعا 

پُر از شور توحید و عشق و صفا

 

ندا داد بر قوم بَعِلِ  زمان

بود راه یزدا ن ره عشق و جان

 

 

چرا سوی بت ها چنین سر نهید؟

  خدایی که جان داد بت کرده اید ؟

 

 

خدای شما نیست بت های پست

که با ضربه ای خرد و درهم شکست

 

 

نباید که سجده به بت‌ها کنید
بیائید جان را چو دریا کنید

 

 

ولی قوم گمراه و حیران شدند

به ظلم و ستم بر دل و جان شدند

 

 

دل از راه یزدان برون شد چو باد
  فتادند در مکر و ظلم و فساد

 

 

بعل نام بت باشد و بت پرست 
شود نام قومی که  مغرور و پست 

 

 

 

 به الیاس داده خدا عزّ و جاه
 که قومش برد سوی نور و پناه

 

 

 مقام رسالت، سفیر نجات
 ز ظلمت رسانَد به نور حیات

 

 

ز جان گفت: ای قوم، هوشیار باش
  به راه خداوند دادار باش

 

 

مرا نیست جز با شما گفت و گو
به نیکی و مهر و به راهِ نکو

 

 

مبادا که دل سوی ظلمت کنید
ز یاد خداوند غفلت کنید

 

 

 

خدای شما، آن که جان آفرید
زمین و فلک را عیان آفرید

 

 

به درگاه او سجده باید نمود
دلت را به سویش بباید ربود

 

 

 

 دل از مهر یزدان تهی ساختند

 به‌سوی فساد و ریا تاختند

 

 

سه سال آسمان بست درهای خویش
نبارید باران و سرمای بیش

 

 

 

به دشت و به کوه و به دامن‌کشان
فرو ریخت جز خاک و سرمای جان

 

 

پیام‌آور اما، به اندوه و آه
نَفَس زد به امید مهر و پناه

 

 

صدایی ز دل خاست بر دل نشست
که یارا بر این قوم باران فرست

 

 

بخندید ناگه فلک با صفا
ببارید باران ز لطفِ خدا

 

 

ز نو فتنه آغاز شد در دیار

که آتش زد از کینه‌ ای بی‌قرار

 

 

نبی از خدا خواست ،خود را نشان

نمایان کند قدرتش را عیان
 

 

 

 

تجلی نما نقش و جای و جمال
که عالم ببیند قدرت، کمال

 

 

 

به هر کوه و دشت و به هر سبزه‌زار
خدا را ببین، ای «رجالی» نگار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی