مثنوی کام نهنگ(حکایت ۱۶)

باسمه تعالی
مثنوی کام نهنگ

حکایت(۱۶)

 

سخن گفت یونس به قومش ز داد
به قومش ز عدل خدا کرد یاد

 

بیان کرد  یونس: جهان بی‌ثبات
مپویید جز راهِ ربّ‌السموات

 

جوابش ندادند و حیران شدند
ز گفتار او روی گردان شدند

 

نبی دل شکسته، برون شد ز شهر
نه با حکم حق، بلکه از سوز و قهر
 

 

به کشتی نشست و غمین بود و زار

ز شرم خطا، دل ندارد قرار

 

 

فرو ریخت خشم از دل آسمان
که کشتی برآمد ز امواج جان

 

 

فرو شد به دریا نبی، بی‌پناه
که رحمت رسید از خدای اله

 

 

به امرِ خداوندِ حیِّ غیور
درونِ شکم شد مکانِ حضور

 

 

در آن ژرفِ تاریک، بی‌تاب شد
ز بیمِ درون، دیده پُر آب شد

 

 

به درگاه یزدان تضرع نمود

ز اشک ندامت، دو چشمش کبود

 

 

بخواند دعا با دلی پُر ز سوز

که تسبیح گردد، شبانگاه و روز

 

 

خدا آن ندا را شنید از درون
که رحمت نهد بر دل رهنمون

 

 

فرستاد فرمان به ماهی به دم
 که یونس، برون آر از درد و غم

 

 

نبی را رهانید از کام خویش

رساند به ساحل چو اندام خویش 

 

 

درختی برآمد، ز لطفِ خدا
که یونس در او یافت دفعِ بلا

 

 

تنش را شفا داد ایزد به مهر
که جانش شود باز سوی سپهر

 

 

ز بنگاهِ هستی برآمد صدا
که یونس! برآ، گو پیامم رسا

 

 

بیامد نبی سوی قومش دگَر
ندایی ز یزدان، به صد شور و شر

 

 

بگو قوم خود را که یزدان یکی‌ست
نه باطل قرین  و نه ظالم ولی ست

 

 

 

 

 

چو دیدند آن چهره ی غم گسار
به لب‌ها رسید آهِ بی‌اختیار

 

 

بگفتند: یا رب ، پشیمان شدیم
ز حق دور گشتیم و گریان شدیم

 

 

 

ندای پشیمانی قوم گشت
خدا از درِ رحمت خود گذشت

 

 

ز رحمت، خدای جهان آفرین
ببخشیدشان با دل مهربین

 

 

نبی را برافراشت ایزد مقام
که شد باز گردانده با احترام

 

 

بدانید ای اهل جان و یقین
که باز است درگاه رب العالمین

 

 

اگر بنده‌ای لغزَد از ره، خطاست
ولی لطف یزدان، فراز و بقاست

 

 

به دریا اگر دل شود بی‌قرار
به یاد خدا کن، مشو غمگسار

 

به پایان رسید این سرودِ دراز
که باشد همه درس صبر و نیاز

 

 

 

اگر طالبی نور و جان و نجات
به یونس نظر کن، چگونه حیات

 

 

 

 

همان‌کس که یونس ز دریا کشید
«رجالی» ز طوفان غم‌ها رهید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی