پند و نصیحت

تا به کی سر خم کنی جز بر خدا                             تو گدایی می کنی  پیش گدا

این رکوع و سجده و راز و نیاز                              موجب معراج انسان در نماز

"سر بجنبد، دل نجنبند، در سجود  "                          آدمی را کی بود نفعی وسود

دست  بالا می بری بهر قنوت                          لیک  در فکر زر و پولی و قوت

حق ببیند، خدعه وظلم و ستم                                 روح تو خواهان حق هر آن ودم

ظلم بر جان، می کند قلبت سیاه                           ظلم بر خود، می کند جسمت تباه

تابه کی،چرخد  زبان اندر   دهان                       دایما غیبت  کند بر  این وآن

تا به کی بینی، حقوق دیگران                             می شود ضایع، بدست خود سران

کاش می شد مهدی صاحب زمان                        عدل خود جا ری کند  بهر جهان

کاش می کردی رجالی شعر خود                     در عمل اجرا، ببینی فکر خود

رهایی

الهی به اشک فقیر و یتیم         ببخشا گنه، ای خدا ی حکیم

الهی به یاد اسیران جنگ          رهایی عطا کن، بر این نفس تنگ

الهی به آه یتیمان نما              مرا بندگی و خلوص و صفا

الهی محبت به مولا علی          مگیر از رجالی، به حق ولی

طریق وصال

ذکر ما ذکر ى بجز الله نیست             کار ما در شان این درگاه نیست

کار ما هر روز و شب یاد خداست             عاشقی جز بر خدا کاری خطاست

ذکر حق دل را تسلی می دهد          بوی زهرا بوی مولا مى دهد

بوی زهرا بوی جنات است و گل           بوسه زد بر صورتش ختم رسل

بستگی بر اهل بیت مصطفی         همچو قرآن هست مصباح الهدی

مستی ما از ولایت دور نیست           شیعه را جز مرتضی منظور نیست

مستی ما، بی خود از خود گشتن است             دل به زلف یار دیرین بستن است

مستی ما مستی دیرین بود           مستی فرهاد بر شیرین بود

عشق ما عشق حقیقی بر خداست           دیدن یار و لقای کبریاست

عشق سالک بهر حق جان دادن است           چون علی در شط خون افتادن است

هفت شهر عشق را پیمودن است           چون خم زلفش، پریشان بودن است

شهر اول، شهر خود سازی بود           این جهان کی ورطه بازی بود

شهر دوم دور گشتن از گناه      این سفر دور است و این ره پر ز چاه

توبه ای همچو نصوحا لازم است             حق تعالی، بر امورت عالم است

هر که خواهد وصل روی ایزدی              سر نهد بر آسمان سرمدی

تحلیه با یقظه، بعد از تخلیه             جملگی ارکان وصل  تجلیه

هفت شهر عشق، چون پیموده شد            سر به خاک دوست هر دم سوده شد

جان رها شد، گر ز بند نفس پست           دل ز روی ماه جانان، گشت مست

هر چه بینی، جمله اش آیات اوست            ذره ذره در پی اثبات اوست

ای رجالی، راه حق پیمودنی است           گر رسی تو بر وصالش دیدنی است

ذکر ما ذکر ى بجز الله نیست             کار ما در شان این درگاه نیست

کار ما هر روز و شب یاد خداست             عاشقی جز بر خدا کاری خطاست

ذکر حق دل را تسلی می دهد          بوی زهرا بوی مولا مى دهد

بوی زهرا بوی جنات است و گل           بوسه زد بر صورتش ختم رسل

بستگی بر اهل بیت مصطفی         همچو قرآن هست مصباح الهدی

مستی ما از ولایت دور نیست           شیعه را جز مرتضی منظور نیست

مستی ما، بی خود از خود گشتن است             دل به زلف یار دیرین بستن است

مستی ما مستی دیرین بود           مستی فرهاد بر شیرین بود

عشق ما عشق حقیقی بر خداست           دیدن یار و لقای کبریاست

عشق سالک بهر حق جان دادن است           چون علی در شط خون افتادن است

هفت شهر عشق را پیمودن است           چون خم زلفش، پریشان بودن است

شهر اول، شهر خود سازی بود           این جهان کی ورطه بازی بود

شهر دوم دور گشتن از گناه      این سفر دور است و این ره پر ز چاه

توبه ای همچو نصوحا لازم است             حق تعالی، بر امورت عالم است

هر که خواهد وصل روی ایزدی              سر نهد بر آسمان سرمدی

تحلیه با یقظه، بعد از تخلیه             جملگی ارکان وصل  تجلیه

هفت شهر عشق، چون پیموده شد            سر به خاک دوست هر دم سوده شد

جان رها شد، گر ز بند نفس پست           دل ز روی ماه جانان، گشت مست

هر چه بینی، جمله اش آیات اوست            ذره ذره در پی اثبات اوست

ای رجالی، راه حق پیمودنی است           گر رسی تو بر وصالش دیدنی است

ای رجالی سیر حق طی کردن است
نفس را از بیخ و بن پی کردن است

حکایت( افتادن در چاه )

افتاد به چاه، چون خر همسایه               شد خاک روان، بر سر بیچاره

فریاد زد و  مرگ طلب کرد                    رسوایی این وآن  سبب کرد

بشنید که خر ، مگر بها داشت                   جز باربری، فقط صدا داشت

خر با لگد ش، خاک عقب کرد                   آمد به سر چاه و غضب کرد

ای بی خردان، مگر چه کردم                     ظلم و ستم و جفا نکردم

جز کاه وعلف، مگر چه خوردم              من سنگ و سقط مگر نبردم

من روی زمین، چه ها نکردم                      من بار و ترا که حمل کردم

در سختی و در مشقت و کار                       همراه و رفیق و همدم و یار

لیکن تو به فکر من نبودی                        در قعر  زمین  رها  نمودی

گر خسته شدی ز عرعر من                     شلاق زدی ،تو   بر سر من

صاحب که نکرد، درک ما را                       تدبیر نمود، به ترک ما را

با دفن الاغ، دگر صدا نیست            

  افسوس که درد ما دوا نیست

افسانه چو گفته شد  رجالی                      شرحی ز حقیقت است گاهی

حکایت( شاه و وزیر )

پرسشی بنمود یک شه از وزیر                       در  خصوص  خالق  کل  و کبیر

نقش حق در عالم هستی کجاست                    خوردن و پوشیدنش دانی چه هاست

میدهد یک روز فرصت بر وزیر                       تا  بیارد  پا سخی   پیش  امیر

او غلا مى داشت دانا و زرنگ                        پاسخ هر سه بدانست بی درنگ

آن غلام پرسید، ای مولا  بگو                          چهره ات زرد است، علت را بگو

گفت شه دارد سوالاتی چنان                          عاجزم  از پاسخ  و اسرار  آن

گفت دانم پاسخش را ای وزیر                          جای غم، غصه نباشد، ای شهیر

حق بپوشد عیب و نقص کار ما       

  او ببیند هر عمل، رفتار ما                

پاسخ سوم به بعد موکول شد                         نزد شه افشا و آن مقبول شد

پادشه جامه جدا بنمود وگفت                        این  غلام آید به جایت، راس پست

جامه وتخت و صدارت را نهاد                         جملگی امیال خود را وانهاد

گفت پاسخ در عمل بر آن وزیر                       حق بیارد چون تویی،از عرش زیر

دست حق دانی رجالی در کجاست                 در ید و بازوی مولا مرتضی است

دنیا طلبی

قدرت و مکنت و ثروت نبود پست و پلید                 گر بود مشعل وناجی و ترقی و نوید

قدرت آن نیست که از روی هوس تکیه زنی         به فقیران  و ضعیفان زمان صدمه زنی

عزت و قدرت و شوکت به جهان داری نیست        به عمل کار بر آید، به شهنشاهی نیست

بنگر شاه ولایت، که نمود قدرت خویش                  بهر اجرای عدالت، چو عقیل آید پیش

ترک دنیا، به زبان لغلغه و آسان است        چون به قدرت نگری، پیر و جوان خواهان است

مسند آنست، که بر نفس درون چیره شوی          تا که در پستی وبالای جهان بیمه شوی

حاکم آنست که از بهر خدا حکم کند                     به اسیران و یتیمان نظر و رحم کند

ای بشر، عاقبت عمر بسی دشوار است                  چون اجل سر برسد، محکمه و اقرار است

پس چرا روز و شب خویش تباه ولجن است    وقت کم باشد و ره توشه ای تو یک کفن است

ای خدا، جز تو ندارم و نخواهم احدی                ناجی من نبود، جز تو و عفو ابدی

تو رحیمی و کریمی وشفیقی و صمد            ما فقیریم و ضعیفیم وگریبان حسد

لیک دانم، که خداوند عظیم است و علیم               چون شود توبه،ببخشد من غافل و ندیم

ای رجالی، ز جوانی تو گر دد پرسش           طى نمودی به کمال، یا که بدی تو سرکش

رمز موفقیت

هر که در کار خودش، مشی تعادل دارد

در جدل با دگران، روح تعامل دارد

قدرت آن نیست گهی ظلم و گهی فتنه شود

قدرت آن نیست ، که همواره لبان بسته شود

قدرت آنست که در سایه ای آن محرومان

ستم و جور نباشد، به همه مظلومان

هنر آنست که در اوج توان ،گیری دست

قشر محروم نباشد، به نظر خوار وپست

خدمت آن نیست که در فکر غذا باشی ونان

خدمت آنست که ترفیع دهی روح وروان

ذلت  آنست که کوچک شمری مردم را

عزت آنست که بالا ببری مردم را

"رهر و آن نیست گهی تند و گهی خسته رود

رهرو آنست که پیوسته و آهسته رود"

شادی آن نیست، گهی عربده و گه فریاد

شادی درلهو ولعب نیست، برادر در یاد

نفس خوابیده درونت، مکن بیدارش

مار مخفی و قوی است، مکن آزارش

شادی در خلق اثر، کشف حقایق باشد

شادی در مهر و نوازش به خلایق باشد

رشد تو در همنشینی با حکیم  عامل است

نی که با هر ناکس وهر جاهل است

رشد در اجرای فرمان نبی اکرم است

رشد در الگو گرفتن از ولی اعظم است

دوستی با مردم اهل دل و بامعرفت

مى کند تامین ترا، در عالم و در آخرت

دوستی با مردم بی دین و بی ایمان بسی

مى برد ما را به هر  سو، هر کسی

ای رجالی، به خدا، راه ولایت، حق است

راه زهرا و علی ، راه شهادت ،حق است

یاد یار

فلک از کف ربودی همسرم را              شکستی ای فلک بال و پرم را

تو چیدی آن گل خوش منظر ما             جریحه  دار کردی  خاطر  ما

ز کف بردی یگانه گوهرم را              چه حوری در بهشت، آن همسرم را

دریغا اسوه ایثارمان رفت                    ز محفل محرم اسرارمان رفت

شفیق و با وفا و مهربان بود            مهین استاد خوش گفتارمان بود

مرامش در خور صد آفرین است           چو انگشتر کمالش در نگین است

صبور و با وفا در هر زمان بود          انیس و مونسی در هر مکان بود

به هر درد و به هر غم بود درمان         که هر سختی تحمل کرد چندان

دل ما در رهین مهر او بود              ادب هم در زبان، هم ذکر او بود

ولی بردی ز جان شیرین تر ما             غمین کردی  دل پر  آذر ما

دو صد افسوس بردی دلبرم را           عزیز و سرور و تاج سرم را

در این فرصت گرفتی یاور ما            زغصه  پر نمودی  ساغر ما

ز هجرش محفل ما شد پریشان              ز غصه دوریش گشته فراوان

چراغ محفل ما گشته خاموش             ز هجرش منزل ما هست درجوش

روانش شاد کن، پروردگارا            ببخش جرم  رجالی، جان فدا را

راز ونیایش

ای خدا ، ای خالق و معبود ما             ای صفا بخش دل ومحمود ما

بینوا کی مى تواند شکر تو            خلق عالم، دم به دم، در ذکر تو

راه حق باشد، صراط مستقیم            راه مردان خدا، راهی عظیم

هست تقوا و خضوع در بندگی            نی که در پستی ومستی جملگی

چنگ زن، حبل خداوند کریم               دل مبند، بر قدرت و انبوه سیم

چنگ زن، حبل  خدا، هر لحظه را           در عطا هم سبقه جو، هر دفعه را

پست و مقام

"این   میز  که می بینی گاه از من وگاه از تو "پاینده نخواهد ماند خواه از من و خواه از تو"

این پست و مقام و منز لت چون واهیست                 با حکم حکومتی ترا چند گاهیست

حق هست مدد ما را در سختی  هر   راهی       حق مى دهدت جانا  هر عزت وهر جاهی