قیامت

گفت مولایم حسین بر اهل جور         قبل هر فسقی ز رزق حق مخور

گر توانی شو ز ملک حق برون         نیک دانم زین عمل باشی زبون

رو به جایی تا نبیند حق ترا        چون بود نزدیکی گردن ورا

گر توانی جان مده در مردنت        هر که جان داده بگیرد ار تنت

گر توانی از جهنم شو رها       آهن خالص ز معدن کی جدا

وانگهی باشد ترا سوى گناه       راه دور و سنگلاخ و پر ز چاه

گفت پیغمبر که نور سرمد است        نام پاکش مصطفی و احمد است

در قیامت حضرت رب عزیز       میکند پرسش ترا از چار چیز
ابتدا از گوهر عمر گران               مى کند  پرسش ز هر پیر و جوان

مرمر جسمت چه سان فرسوده ای        آخر این در نهان چون سوده ای
ثروتت را چون بدست آورده ای           در کدامین راه مصرف کرده ای
مهر ورزیدی تو بر ال رسول            با علی وجمله اولاد بتول

یا که قلب مصطفی خون کرده ای         عشقشان از سینه بیرون کرده ای

بین سلیمان با ملک دارد سخن                در خصوص قبض جان از جسم وتن

گر فرو آیی ز بهر قبض جان           چهره ات بنما تو اند ر این جهان

چهره ات بر مردم صاحب کمال        باعث حیران شده  اندر جمال

لیک چون بر اهل جور آیی فرود        قابل رویت نباشد گر چه زود

چون گنه قلب ترا تسخیر کرد            ذکر حق کی بر دلت تاثیر کرد

هر که نفس خویش را درمان نکرد        مار و عقرب در درونش ریخت درد

چونکه موسی خواهد آنرا اژدها           تا عصایی سازد و گردند رها

اژدها ى نفس گر گردد رها            موسیی باید که تا گردد ورا

ای رجالی رو به دنبال حسین         گیر سر مشقی ز افعال حسین

معلم

ای معلم وارث پیغمبران          بهره مند از سر حق در هر زمان

ای معلم ای منادی بشر          مردمان را رهنما و راهبر

معرفت را تزکیه افزون کند         عاشق جانانه را مجنون کند

تزکیه با علم گر توام شود          باعث اصلاح در عالم شود

کیستی تو صادق و پرهیز کار         چیستی تو مظهر زهد و وقار

ای معلم اهل تحقق و اثر         صاحب فهم و کمالی و هنر

هادی راهی فروزان گشته ای           راوی اسرار قرآن گشته ای

همچو شمعی شعله گشتی سوختی         تا که خواندن را به ما اموختی

شغل تو همسان شغل انبیاست          اجر تو در نزد ذات کبریاست

شغل تو چون کار مردان خداست        شغل دینداران و کار اولیاست

چون ستاره میدرخشی هر زمان         رهنما و هادی خلق جهان

شان تو جانا بسی بالا بود               جایگاهت نزد حق والا بود

در نجابت الگوی انسان تویی               مظهر پاکی و هر احسان تویی

کی توان رسم ادب را  داشتن              در سخن قبل از تو لب برداشتن

گر رجالی شغل احمد پیشه کرد                  از ازل وصل خدا اندیشه کرد

حضرت محمد (ص)

السلام ای مشعل نور یقین        باعث هستی و ختم المرسلین

مشعل تو در زمین و آسمان         میدرخشد همچو خورشیدی عیان

نام پاکت روح را مرهم بود          افتخار عالم و آدم بود

ای محمد، ای شه اسلام و دین         وی که داری نور حق را در جبین

ای محمد، ای مرا آرام جان           گنج رحمت طایر خلد آشیان

کعبه اهل کمال و معرفت       قبله ى جانها تویی در منزلت

ای محمد، نور چشم مسلمین         معدن جان را تویی در ثمین

ای وجودت معدن اسرار حق           خود تجلی گشته در دیدار حق

مظهر توحیدی و صاحب کمال          جلوه ذات خدای لا یزال

ای محمد مظهر خلق کبیر         صاحب حمد و مقام بی نظیر

خلق را منجی ز گمراهی تویی          مظهر آیینه شاهی تویی

چونکه قرآن هدیه الله بود        ناجی مردم در این بیراه بود

ای محمد نور چشم انبیا       مظهر احسان و ایمان و عطا

شیعه با قرآن و عترت زنده است        این دو تا آخر به هم پاینده است

دین تو چون اکمل ادیان بود        زین سبب خود مرضی یزدان بود

تا قیامت دین تو بر پا بود        مکتبت تا حشر پا بر جا بود

با قیامت بت ز کعبه رانده شد      قبله گاه مسلمین پاینده شد

تا پیمبر در جهان مشهور گشت        دین حق در لا مکان چون نور گشت

دعوت اسلام بر شاهان نمود          کاخ ظلم و جوررا ویران نمود

حکم حق در حج آخر داده شد      خلق را انعام دیگر داده شد

گشت حیدر جانشین احمدی        در غدیر خم به فضل سرمدی

هر که فرمان نبی لبیک گفت           مرمر دل با درفش عشق سفت

ای رجالی با توسل بر رسول        جمله ى اعمال مى گردد قبول

قرآن

ره آورده شب قدر است قرآن                  بود میراث احمد این گلستان

بود هر آیه اش رازی ز رحمان                 به تعلیمش شود، دنیا چو رضوان

کتاب   زندگی   آیین  رحمت                     قواعد  را ببین   در جامعیت

چگونه عام بودن، نظم و سامان               مبین مى شود، هر یک چه آسان

کتاب دین و دانش، سوى احمد                کتاب عشق باشد، نور سرمد

ستون محکم عرفان وایمان                    بود رمزش قرایت، فهم قرآن

صفاتی مستتر در سینه ای آن               که نورانی شوی از پرتو ی آن

کتاب معرفت، سر چشمه ای نور            گشاینده بود، هر نقطه ای کور

به کام مومنان صهباست قرآن                به چشم کافران، تیر ی است فرقان

خدا یا کن هدایت هر مسلمان               گشایش  کن گره، از لطف و احسان

شفا ده ای طبیب درد انسان               همه مرضای جسم و روح پنهان

چو نعمتها ز رب العالمین است             کلام حق، بدان عالیترین است

که روشن مى کند قلب محبان            بود افضل تر ین منجی  انسان

شراب عشق، آن دریای جوشان          بود یک هدیه ای، از سوى سبحان

کلام جاودان، عالیترین ذکر               کتاب حق بود، سرچشمه ای فکر

خداوندا رجالی را ز رحمت               ببخشا هر گناه و جرم و غفلت

مناجات

خوشا آنان که در راز ونیازند                   به دنبال خدای کار سازند

خو شا آنان که حق راضی ز آنها ست        رضاشان در رضای یار تنهاست

خوشا آنان که قبل از مرگ و احضار        به فکر قبر خود هستند بسیار

خوشا آنان که مشغول نمازند           عبادت با خدا را چاره سازند

خو شا آنان که مشغول قیامند         محافظ از کیان اندر خیامند

خوشا آنان که مشغول نمازند                     عبادت با خدا را کار سازند

خو شا آنان که دایم در رکوعند             به درگاه الهی در خضوعند

خوشا آنان که در حال سجودند               به تسبیح خداوند وجودند

خوشا آنان که در حال قعودند                     به فکر ذکر و تسبیح و صعودند

خوشا آنان که در فکر قنوتند                       که مشغول دعا اندر سکوت

خوشا آنکس که در راه سعادت         ندارند رهنمایی جز امامت

خوشا آنرا که قرآن رهنما بود         چراغ دین و دانش رهگشا بود

خوشا آنکس که دارد مهر مولا       گزیده در جهان یاران والا

خوشا آنان که یاران حسینند        همیشه واله آن نور عین اند

خوشا آنان که رحمت کارشان بود          شرافت روز و شب کردارشان بود

خوشا آنان که ایمان در قیامت          رهاشان کرده از فهوای غفلت

خوشا آنکس که از فیض الهی          ندارد چشم و امید ى به واهی

خوشا آنان که در راه شهادت        گذشتند از زن و فرزند و نکبت

خوشا آنان که در راه ولایت                               رها کردند خود و اموال وثروت

خوشا مشتاق جانان چون رجالی                               که دارد هر نفس شوری وحالی

مناجات نامه

الهی سینه ای دهه پر ز حکمت        ببینم راز و اسراری ز خلقت

الهی دیده ای ده در درونم           نبینم جز خدا زیرا زبونم

الهی طاقتم از حد گذشته          وصال د یدنت منظور گشته

الهی نفس دون سرکوب فرما       تو دیدار رخت مقدور بر ما

الهی طاعتی ده در ولایت       عبودیت عطا بنما ز رافت

الهی قدرتی ده تا تا توانم          یقینی ده که آز از خود برانم

الهی بخششی بنما ز رافت          زبانی ده که گویم شکر نعمت

الهی عیب و عذر ما کثیر است       عبودیت علاج بی نظیر است

الهی فضل تو بی حد و حصر است         تجلی تو اند ر چرخ دهر است

الهی دست من گیر از خطا یا          پشیمانم ز لغزشها جفاها

الهی من ذلیل و ناتوانم       ندارم جز خدا ورد زبانم

الهی چشمه ای از نور ایمان        عطا بنما فقیران را ز احسان

الهی معرفت با نور قرآن          هدایت می کند ما را ز خسران

الهی شیعیان دارند آنی          ظهور حجت و صاحب زمانی

الهی کی شود دیدار مولا      امام شیعیان ، آن نور والا

الهی مردمان از مکر دشمن        ندارند صلح و آسایش نه ایمن

الهی عاقبت، در وقت مردن        بیامرز این حقیر کوی و برزن

الهی، بنده غافل ز معبود           پشیمان گشته ام، ای صاحب جود

الهی، لحظه ای بر ما نظر کن         امید نفس دون را بی اثر کن

الهی کن رجالی را هدایت        مصون بنما ورا از هر رذالت

خدای رزاق

به بسم اله که رحمان و رحیم است           که منکر در قیامت در حجیم است

خدا آگه به آنچه در جهان است            به هر جنبنده ای روزی رسان است

شنیدستی که موسی وقت مردن            طلب بنمود رد جان سپردن

که تا بر مادرش باشد پرستار            چو زالی بود رنجور و گرفتار

ندا آمد که موسی بین کف رود         تو کرم خفته را در دست معبود

هر آنکس اندرون سنگ خارا             رساند روزی این بینوا را

همو بر ما  در تو خود وکیل است        زمین را و زمان را خود کفیل است

پشیمان گشت زین گفتار موسی           سپردی جان خود بر حی اعلا

اگر کردی توکل بر خدا یت         رجالی عاقبت داری رضایت

قدرت خدا

ای امید بینوایان فقیر          دستگیر سایل وشاه و وزیر

در پناه تو همه آسوده اند         در فراغت جملگی بیهود ه اند

ای پناه بی پناهان یار من          نام تو بردن همیشه کار من

آب زمزم در کنار کعبه را         بهر هاجر در صفا و مروه را

شد تجلی قدرتت اندر سمات          از براى بنده حیران ز ذات

تو امید یوسفی در قعر چاه        از تو مى خواهد میان اشک و آه

تو پناه بی پناهان بوده ای            در مصایب یار انسان بوده ای

لشکر فرعونیان کردی ذلیل         جملگی  مدفون شدند در بحر نیل

شب به روز و روز را شب مى کنی          مرد گان را زنده یا رب مى کنی

حافظ یونس تو بود ى اندر آب            قصر قارون گشت ویران و خراب

ترس را بر دشمن اصحاب غار         چیره کر دی قدرتت شد آشکار

سالها در غار پنهان ومصون        در امان از دیده شاه زبون

ناجی احمد ز تار عنکبوت          شد تجلی قدرتت  اندر سکوت

آتش حصر نبی در سوز و آه         شد گلستان در حضور حزن شاه

حافظ موسی به روی شط نیل       تا که بنماید مرا مت را سبیل

طفل بی اذن خدا شیر ى نخورد      تا که مادر  آمدو سینه سپرد

چون رجالی نا توان از وصف توست           روز  و شب چشم انتظار لطف توست

دیدار

آرزو دارم که گردم یک نفس                      لحظه ای آزاد از بند قفس

همچو مرغی در میان آسمان                     بل ببینم جلوه ای از آن جهان

یا بجویم روی ماهت در لقا                       ز آنکه باشی غمزه ساز و دلربا

تا ببینم نور ذات ایزدی                        دل نهم بر آستان سرمدی

چونکه خود گفتی بسوی من با                  هر کجا باشی بیایم ای خدا

من که هیچم چون ترا پیدا کنم                  چون مگس قصد کوی عنقا کنند

گر چه راهت روشن است بر خالصان                  وان صراط مستقیم است در جهان

مرکب معراج من باشد نماز                    من گنه کارم عطا بنما جواز

چون مسافر سوى کوی دلبرم                   بی مجوز که توانم بگذرم

هادی این ره مرا پیغمبر است                   کاو مرادو مرشد است و رهبر است

چون چراغی راه را روشن کند                  خستگی بیرون ز جان و تن کند

این مسافر کی به مقصد می رسد               تا دمی کاو دل بر این دنیا نهد

اندر این ره پستی و بالا بود                     کی رسد هر کس که بی تقوا بود

خود توانا هستی ای دریای نور                     بی عصا کی میتواند رفت کور

چون قیامت گشت و هنگام  حساب                    روز فصل آید شود گاه جواب

من که دانم کرده ام با خود جفا                    شرمسارم در حضورت ای خدا

من گنه کار و  خطا کار و فقیر                 تو عظیم و چاره ساز و دستگیر

گر چه من غرق معاصی گشته ام                   خود پرست وپست و عاصی گشته ام

گرچه شیطان هوس را بنده ام                       لیک در پیشت کنون شرمنده ام

من به خود افتاده ام در منجلاب                      نامه ام خالی بود از هر ثواب

لیک ای دریای رحمت ایزدا                         خود تو مى بخشی گناهان مرا

من به امید تو این ره آمدم                         در پی فضل تو آگه آمدم

چون رجالی بندگی را پیشه کرد                     از ازل وصل ورا اندیشه کرد

طریق وصال

ذکر ما ذکر ى بجز الله نیست     

کار ما در شان این درگاه نیست

کار ما هر روز و شب یاد خداست     

عاشقی جز بر خدا کاری خطاست

ذکر حق دل را تسلی می دهد     

بوی زهرا بوی مولا مى دهد

بوی زهرا بوی جنات است و گل 

 بوسه زد بر صورتش ختم رسل

بستگی بر اهل بیت مصطفی  

همچو قرآن هست مصباح الهدی

مستی ما از ولایت دور نیست 

شیعه را جز مرتضی منظور نیست

مستی ما، بی خود از خود گشتن است  

دل به زلف یار دیرین بستن است

مستی ما مستی دیرین بود          

 مستی فرهاد بر شیرین بود

عشق ما عشق حقیقی بر خداست     

 دیدن یار و لقای کبریاست

عشق سالک بهر حق جان دادن است  

چون علی در شط خون افتادن است

هفت شهر عشق را پیمودن است    

چون خم زلفش، پریشان بودن است

شهر اول، شهر خود سازی بود    

این جهان کی ورطه بازی بود

شهر دوم دور گشتن از گناه

این سفر دور است و این ره پر ز چاه

توبه ای همچو نصوحا لازم است 

حق تعالی، بر امورت عالم است

هر که خواهد وصل روی ایزدی    

  سر نهد بر آسمان سرمدی

تحلیه با یقظه، بعد از تخلیه     

      جملگی ارکان وصل  تجلیه

هفت شهر عشق، چون پیموده شد   

سر به خاک دوست هر دم سوده شد

جان رها شد، گر ز بند نفس پست  

دل ز روی ماه جانان، گشت مست

هر چه بینی، جمله اش آیات اوست    

ذره ذره در پی اثبات اوست

ای رجالی، راه حق پیمودنی است   

گر رسی تو بر وصالش دیدنی است