دشت کربلا

کرببلا وادی مهر و ولاست       مظهر ایثار و گذشت و عطا ست

کرببلا موطن کرب و بلاست       شاهد ظلم و ستم اشقیا ست

کرببلا دشت عزا و غم است       وادی سوز و عطش و ماتم است

کرببلا کوی قیام حسین       سوخت در آن جمله خیام حسین

کرببلا هست عزای حسین        جان و روانم به فدای حسین

کرببلا مرقد پاک حسین      کرببلا تربت و خاک حسین

کرببلا سوز و نوای حسین        سوز حسین سوز خدای حسین

کرببلا شاهد قتل حسین          خون علی اصغر و طفل حسین

کرببلا خاک ولایت بود        عرش الهی و شهادت بود

کرببلا مشعل سوزان عشق       جلوه ای از آتش ایمان عشق

کرببلا عرصه مردان حق        پیر و جوان رفته به میدان حق

کرببلا دشت دلیران بود       زینب تنها و اسیران بود

کرببلا حاکی رنج است و خون         دشمن قرآن و ولا سرنگون

کرببلا خاک شهیدان بود        کوی عزیزان دو طفلان بود

کرببلا مهبط عشق و ولاست       وادی قرب است وزمین دعا

هست رجالی همه جا کربلا      گشت بپا نهضت روح خدا

کربلا

مرغ دلﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ  هر دم بسوی کربلا          تا ببیند مرقد پاک شهید سرجدا

کربلا یعنی کتاب عشق و ایمان و امید          هاله ای آغشته در خون عزیزان شهید

کربلا یعنی که هفتاد و دو تن مرد غیور           پاره تن خونین بدن افتاده در دریای نور

کربلا یعنی طواف اهل بیت مصطفی             در زمین نینوا بر گرد راس مقتدا

کربلا یعنی هجوم روبهان در نینوا                بر حسین و زینب وآل علی مرتضی

کربلا یعنی ابوالفضل رشید با وفا                خط شکن در جبهه کفر و عناد و اشقیا

کربلا یعنی پریشان زینب خونین جگر           میکند رسوا یزید کینه جوی فنته گر

کربلا یعنی گلوی طفل و تیر ذوشعب           جسم خونین کام عطشان کینه و جهل عرب

کربلا یعنی عطش یعنی شراره اشک وآه      کربلا یعنی غل و زنجیر و شام و سنگ و کاه

کربلا یعنی به وصل ایزدی محرم شدن          با حبیب ومونس دلدار خود محرم شدن

کربلا یعنی لب خشکیده خون خدا                  راس پر خون قلب محزون گریه های بی صدا

کربلا یعنی سر سر خدا اندر تنور           گوییا موسیی عمران بر فراز کوه طور

کربلا یعنی که بیعت باعلی وآل او           پیروی از مرتضی هم در عمل هم قال او

کربلا یعنی نیاش با خدای لایزال        دل سپردن در حریم پاک حی ذوالجلال

کربلا یعنی جلال وعزت و آل رسول          شد تجلی در وجود زاده پاک بتول

کربلا ى یعنی هدایت در صراط مستقیم          با شهادت راه بردن سوی جنات النعیم

کربلا یعنی حسین خون خداوند مجید          خون او اطهر کند خاک وشود بر ما سعد

کربلا یعنی صلاه و درس دین آموختن         شعله های عشق اندر سینه ها افروختن

کربلا یعنی شهادت در ره قران ودین         جلوه حق و حقیقت تا ابد بر مومنین

کربلا یعنی که تفسیر کلام حا و قاف         یا که پروازی چو عنقا از زمین تا کوه قاف

کربلا یعنی رجالی راه رهبر داشتن        در رضای حق تعالی یک قدم برداشتن

میلاد امام حسن مجتبی (ع)

شد نیمه ماه رمضان جشن ولادت         باشد همه جا شور وصفا بهر ولایت

آورده به عالم گهر ی دخت پیمبر           هم پاره تن احمد و هم  زاده حیدر

او صاحب کوثر بود  ونور دو عالم             بر خلق جهان شافع و هادی  مکرم

شد ماه مبارک به قدوم مه طاها            روشن به جهان دیده آن رهبر والا

او نور دل فاطمه و شافع محشر             پرورده زهرا ست حسن سبط پیمبر

او سید وسالار حسین در ره دین است            با شیر خدا همره واو نور یقین است

صورت چو علی قد چو نبی نور رسالت           گشته است حسن نور خدا پور ولایت

نام گذاری امام حسن (ع)

چو آمد به دنیا ز زهرا حسن             جهان گشت یکباره پر یاسمن

نکو کودکی صورتش قرص ماه             هدایت گر خلق و هادی راه

ز میلاد او عالم  اندر خروش         زمین گشت زیبا و آلاله پوش

روان گشت صد چشمه بر مرغزار               جوان گشت دشت و دمن کوهسار

یکی گفت کای شیر حق مرتضی         یکی نام نه این نکو طفل را

علی مصطفی رامقدم شمرد          پس این کار را بر پیمبر سپرد

به اذن خدا جبرییل امین            بیایید ز جنت به سوى زمین

بگفتا که سرمد خداوند جان            گزیده شبر نام بر طفلان

به دنیا چو آمد  حسین شهید             نسیمی ز جنت به عالم وزد

به وجد شعف جمله قدسیان            به شور و نوا یک به یک خاکیان

بگفتا دگر بار شیر خدا           مراو را چه نامیم مصطفی

پیمبر بفرمود ای بوالحسن          که سبقت مجویم من از ذوالمنن

علی جان از این پس به اذن خدا           شبیر است نام شه سر جدا

شبر نزد اعراب یعنی حسن          مصغر چو شد باشد این پاره تن

حسین و حسن حیدر و مصطفی            صدیقه زمان مادر اولیا

همه پنج تن نور یزدا نیند             به راه خدا جمله قربانیند

نکو نامشان ناجی نوح بود                علی مصطفی راچو یک روح بود

خداوند جان کرده تطهیرشان             به خلقت پذیرفت تا ثیرشان

حسین و حسن همچو یک گوهرند          چو یک نور واحد ز یک مظهرند

زمانی شهادت طریق خداست            زمانی رسالت مسیر ولاست

هدف هر دو را قرب یزدان بود             لقای خدا اجر خوبان بود

رجالی که در وصفشان شعر گفت           عجب گوهری را به یکباره سفت

در سوگ پدر

آن یار شفیق و همدم  راز                 دردانه دهر و نکته پر داز

در خاک سیه مکان گزیده است                   روحش به سوى جنان پریده است

در خلوت خویش یا علی گفت                درد دل خویش با علی گفت

از سوز جگر گلایه نا کرد                در خلوت خود خدا خدا کرد

پدر

ای گوهر اشک چشم فرزند              ای مایه افتخار و دلبند

الگوی منی تو در جوانی              هادىمنى به هر زبانی

ای موج محبت و شهامت           پر مهر ترین بهار رحمتف

هر گز نکنم ترا فراموش                  هر چند شوی چو شمع خاموش

ای صاحب علم و دین و دانش              ای مظهر عفو و کار و کوشش

سرمایه زندگی جمعی       در خلوت آشیان چو شمعی

از جرم من حقیر و کاهل           بگذر که منم صغیر و غافل

از دوری تو دلم گرفته            مهر تو ولی زدل نرفته

ای مونس و بهترین رفیقم             ای همدم و دلبر شفیقم

از تجربه ات مرا بیاموز               وندر ره من چراغی افروز

عمر تو اگر تمام گردید                راهت همه را مرام گردید

روحت سوى جنت برین شد            جسمت چو گلی در  این زمین شد

گر نام ترا پدر نهادند                لطف و کرمت به دل نشاندند

ای بلبل  خوش نوای دمساز              ای گوهر پاک و محرم راز

از فضل وکمال و علم بسیار          گفتی سخنم تو ای بهین یار

فرزند تو هم رجالیا گفت             در وصف پدر اگر چه در سفت

شهادت حضرت علی (ع)

چو در خون غو طه ور گردید مولا         بر آمد ناله اش تا عرش اعلا

ندای فزت رب الکعبه سر داد        از این دنیا رها و نغمه سر داد

فرشته هم صدا با صوت او شد        نوای رستگاری آرزو شد

چو کین مى گفت مولا بی نماز است         شهادت در حرم گویای راز است

رجالی شد عیان، مکر ستمکار        حقیقت دیده شد، در نزد افکار

نصایح حضرت علی (ع) به کمیل

چه خوش گفت مولا علی بر کمیل       که آید به نظمی چو اشعار ذیل

شروع کن به نام خدا کارها          نباشد جز او لایق این ندا

که ذکر خداوند بخشد ه مهربان        سر آغاز هر کار، در هر زمان

نباشد توانا تر از لایزال        توکل بر او هست ما را کمال

توسل به آیین وذکر رسول      کند بیمه ات تا نگردی ملول

خداوند عز وجل عالم است       نخستین پیمبر ترا آدم است

محمد بیاموخت علم از خدا          رسالت شروعش ز غار حرا

علی هم بیاموخت سر علوم        به نزد محمد ز بهر عموم

گشاینده باب ایمان علی است      علی والی و مقتدا وولی است

به لب چونکه آری خدا را نخست          شفا ى گرفتاری و درد توست

چو روزی هر کس به دست خداست      پس انفاق اموال کاری رواست

ترا اجر و پاداش چندان شود       گرت خدمت خلق از جان شود

هر  آنکس که آراست خلقی نکو          سزاوار پاداش و اجر ست او

بدان خشم تو بر حبیب خدا      ترا دور مى سازد از هر عطا

به وقت فراغت ز آب و غذا        هماره خدارا ستایش نما

هر آنکس که آرد به لب این بیان       پس افزون کند اجر و پاداش آن

شکم پر مکن بر سر سفره تا          بود جایی از بهر آب و هوا

محمد چنین کرد در وقت شام         نخورد آنچه در سفره بود از طعام

تو با مردم خویش نزدیک باش      مکن فقر مسکین و محتاج فاش

تو با مردم مومن و راستگو        که دارند ایمان به یزدان بگو

که افزون کند مال و اموال را         چو بخشی به مردم تو انفال را

هر آنکس که محتاج ودرماند ه شد       سزد بهر او لطف اقوام خود

کمک بر فقیران و درماندگان        فزونی نعمت بود در جنان

ترا حسن خلق است شرط خضوع       چو مردان حق، در سجود و رکوع

که تزیین و آرایش اهل دین       عفاف است و ایمان به روز پسین

که ترک جدل، حکم عقل و نکوست       تخاصم برد مهر و احسان دوست

بپرهیز، از  فاسقان دو رو        منافق بود خاین و زورگو

ترا همنشینی اهل یقین       سفارش کنم، باش اینچنین

برادر ترا در سراشیب کار        کمک مینماید ،در این روزگار

چو آلوده گردی به کار خطا        ترا دور مى سازد از هر بلا

نشان برادر به آیین و کیش     بود حب و احسان به اقوام خویش

محبت به پرهیزکاران نکوست      سزاوار احسان ترا هست دوست

به هر حال حق گو و آزاده باش      چو آزادگان باش ،آماده باش

ز فرمان حق گر نکردی عدول       به نزد خدا یت رجالی قبول

درمان گناه

پرسشی بنمود مولا از طبیب                 تا دهد درسی به ما و آن ادی

دارویی داری تو از بهر گناه                   تا که بیماران رهاگردند ز چاه

با تعجب گفت آن مرد طبیب                        که گنه باشد یک درد عجیب

بشنو از مولا علی درمان درد                      درجدال نفس دون و جنگ سرد

عزم را جزم و تو نیت مى کنی                 در تدارک قصد و همت مى کنی

بوستان علم و ایمان مى روی                         با جدالی سوی میدان مى روی

از خطا ها هم پشیمان مى شوی                      توبه را در پیش و انسان مى شوی

فهم خود بر خالق واسلام را                   پیشه کن بر خویش و آن انجام را

با دلیل و با دلی سرشار فهم               مى کن تصدیق حق و نهی خصم

با خلوص و زهد و تقوا تا ابد                  چیره گردی اندر این جنگ و نبرد

وانگهی توفیق یابی در دعا                 چشم گریان تو گویای شفا

با عمل بر آنچه مولا گفته است                 درد و بیماری  به کلی رفته است

هر که نفس خویش را سرکوب کرد              خویشتن را در جنان محبوب کرد

گر رجالی وصف درمان را بگفت             در حقیقت در یزدانی بسفت

ولایت امیرالمونین (ع)

ولایت رهنمای شیعیان است       که وصل ایزدی ما را جنان است

ولایت با نبوت نور واحد        علی فرزند کعبه مرد زاهد

ولایت گوهر و نور هدایی است        محبت با علی حب خدایی است

ولایت با نبوت شور و مستی        علی از بدو خلقت نور هستی

ولایت حافظ راه نبوت       تجلی گشته در قرآن و عترت

ولایت بی علی معنی ندارد       نبوت بی ولی ماوای ندارد

ولایت محور دین و رسالت      علی و فاطمه قلب امامت

ولایت حامی دین است و قرآن     که کافر از وجودش گشته لرزان

ولایت حافظ ناموس و جان است        مسلمان در پناهش در امان است

ولایت زنده با اشک بتول است        پریشان گشته از ظلم جهول است

ولایت چون ستونی بهر دین است       که قرآن را نگهبانی امین است

ولایت ریشه و اصل و عمو د است        چو سد ى پیش افکار جمود است

ولایت با نبوت چون دو بالند       که با نفی یکی اندر زوالند

ولایت زینتی بر مومنین است       نماز شب مر او را چون نگین است

ولایت کعبه مقصود بود ه است       که درهای جنان بر او گشوده است

ولایت روح و جان مسلمین است       علی نور خدا اندر زمین است

ولایت مظهر حق المبین است      ملایک را سخن با شاه دین است

ولایت چون تجلی خدا یی است      اطاعت از ولی کاری ولایی است

ولایت نور چشم شیعیان است     که قرآن با نبی نور جنان است

ولایت ناجی پیر و جوان است        که نور دیده مستضعفان است

ولایت چونکه در راس امور است     رجالی بی ولایی از تو دور است