طوف حق

حج تجلی گاه روز محشر است

 وحدت و همبستگی  دیگر است

حج امید و شور و شوق مردمان

طوف حق را در زمین، جلوه گر است

مرگ

دانی که هر آنکه  می رود پیر نگردد

دانی که زمین ز خوردنت سیر نگردد

تا جسم من و جسم تو در خاک نهادند

گر جان به تنت هست، بدان دیر نگردد

 

اهل معرفت

مردان خدا به دیدن یار  خوش اند

مستان به می و صدا و یک تار خوش اند

نزدیک مشو به بی خرد ، در همه حال

افراد شقی، به ظلم  و پیکار خوش اند

منزلگاه

منزلگه جسم، می شود در دل خاک

منزلگه روح، می شود  برزخ  پاک

چند  ماهی تو کنی رشد و نمو با مادر

این جسم به خاک و می روی در افلاک

مال حلال

رزق پاک و مال باشد گر حلال 

نیست اندوه وغم و درد وملال 

می شود فرزند ، صالح، متقی 

مال بی ارزش بود وزر و وبال 

هدف خلقت

ای داده شده، ز عالم ذر تو حیات

ای آمده ای ، بهر کمال و حسنات

در عالم ذر، به حق بگفتی یکتا

تا عذر نیاوری، به وحدت در ذات 

عمر انسان

افسوس که عمر خود،به واهی طی شد

افسوس که بی ثمر، چو کاهی طی شد

دریاب تو هر لحظه و هر ثانیه عمر

دوران جوانی، به تباهی طی شد

افسوس که عمر خود،به واهی طی شد

افسوس که بی ثمر، به آهی طی شد

دریاب که هر ثانیه چون در باشد

دوران جوانی، به تباهی طی شد

آتش عشق

آتش عشق کند، روح و روان را ویران

آتش عشق بود، شعله‌ ور و هم سوزان 

عشق بی صبر و وفا عشق حقیقی نبود  

آتش عشق کند، کور و کر و دل لرزان 

بهشت برین

آن بهشت است، که مردم همه مشتاق ورود 

آن بهشت است،سرای همه ی قرب و شهود

شربت پاک بود در قدح و حوض برین

حوری و جوی ز شهد و عسل و عنبر و عود

 

سیر و سلوک

جمعی به صدارت و امیری و ملوک 

جمعی به یقین، فتاده در سیر وسلوک 

برخی به گمان، برفته در پاکی نفس 

قومی به غلط، روانه ای جنگ تبوک