در مدح حضرت ابوالفضل (ع)

صفدر میدان بلا ابوالفضل          شیر صف کرببلا ابوالفضل

میر و سپهدار حسین ابوالفضل        یار و علمدار حسین ابوالفضل

بی ید وهمتای جهان ابوالفضل        گوهر شهوار زمان ابوالفضل

مظهر ایمان و یقین ابوالفضل         ماه بنی هاشم و دین ابوالفضل

حامی اسلام و ولا ابوالفضل         کشته در راه خدا ابوالفضل

مظهر احسان و شرف ابوالفضل         شهید در راه هدف ابوالفضل

فارس میدان حسین ابوالفضل       نور دو چشمان حسین ابوالفضل

ساقی دشت کربلا ابوالفضل       کشته راه شهدا ابوالفضل

خط شکن و یار حسین ابوالفضل         ساقی و سردار حسین ابوالفضل

نور خدا، امام او ابوالفضل              اطاعتش مرام او ابوالفضل

مطیع امر پدر است ابوالفضل        ولی امرش قدر است ابوالفضل

حسین حسین شعار ماست ابوالفضل       ولایت افتخار ماست ابوالفضل

خامنه ای امام ما ست ابوالفضل         تقویت نظام ماست ابوالفضل

رجالی در راه حسین ابوالفضل           رهبر او نور دو عین ابوالفضل

حضرت ابوالفضل (ع)

السلام ای ساقی لب تشنگان       ای سپهسالار و ای شیر زمان

ای علمدار حسین درنینوا         مظهر مردانگی در کربلا

ای هژبر غالب،  ای شیر ژیان        وی قمر طلعت، تو ای سرو روان

در شجاعت بهر تو همتا نبود        در غزا از دشمنت پروا نبود

تو برادر را پناه و یاوری         در شداید هم برادر پروری

گر چه بی دستی و بی پشت و پناه       می بری آب روان در خیمه گاه

هر که آرد نام نیکت بر زبان           دادرس باشی تو او را هر زمان

در صلابت کنیه ات عباس بود        قلب تو ایینه احساس بود

نا مسلمان هم به تو امیدوار        تا گره بگشایی اش جانا ز کار

لحظه ای از تو ولایت دور نیست        شیعیان را جز علی منظور نیست

ای ابوالفضل رشید با وفا           شد رجالی ، خادم آل عبا

شهدا

السلام ای گوهر دریای جان        چلچراغ مجلس و نور جنان

مخزن اسرار بی پایان تویی           نور ایمان چشمه رحمان تویی

سید وسالار انسانها تویی          مظهر تقوا و احسان ها تویی

ناخدای کشتی یزدان تویی        خط شکن با خصم  در میدان تویی

موج عشقی و تو مهمان خدا         شد شهادت شمع سوزان خدا

این بود راز رسیدن بر لقا         گر بخواهی تا ابد عشق خدا

با شهادت نهضت آل علی        پایدار است رسم وآیین ولی

بی حساب در وادی محشر شود         هر که در راه خدا اطهر شود

در قیامت شافع جانها تویی          رهنمای عاشقان تنها تویی

شمع سوزان بهر بیداری تویی           نور حق در راه دینداری تویی

همچو خون بر پیکر انسان تویی       باعث بیداری خوبان تویی

طایر خلد برینی و شهید           خون توثار خداوند  مجید

بین حسین از بهر دین سر مى دهد      او گهر طفلی چو اصغر مى دهد

چون خریدار دل و جانت خداست        جایگاهت بر سریر کبریاست

چون خدا گلچین کند مهمان خود           مى برد هفتاد و دو یاران خود

گر بخواهی دیدن روی خدا         سجده کن بر درگه پاک خدا

گر پذیرای تو شد بهر لقا       مى برد چون حر به نزد اولیا

چون ولایت را رها بنمود ه اند        بر ولی حق، جفا بنمود ه اند

بی خود از خود شو خداوندی مکن           در اطاعت از ولی رندی مکن

پس رجالی از حسین الگو بگیر        گر بخواهی معرفت از او بگیر

درس عاشورا

شد مهیا بهر حج خون خدا         تا کند جان را فنا اندر لقا

ناگهان فهمید، مکر آن عدو          حج خود را وانهاد، آن ماهرو

نا تمام بگذاشت حجش بی درنگ        تا دهد درسی به ما ، در حین جنگ

حج او با خون شده آلاله رنگ         تا بگوید کعبه او باشد نه سنگ

درس او آزادگی و عزت است          راه او حق و نفی ذلت است

مقسد ش فردوس و راهش حیدری است          راه او حق است و نی غاصب گر ى است

گر چه در ظاهر به خون شد غو طه ور              نهضتش،  اما نگشته بی ثمر

مکتبش تقوا وایمان و عمل         هست او را مرگ، الحق چون عسل

دین او برپایی عدل است و داد          تا که حق را زنده سازد با جهاد

او به ما درس عدالت مى دهد        درس ایثار و شهادت مى دهد

او کتابی داشت هفتادو دو برگ         هر ورق آغشته در خون، برگ برگ

مى رود از خانه سوى کربلا           تا دهد درسی به ما در نینوا

کعبه عشقش زمین کربلاست         مقتل جانش کویر نینوا ست

در میان خاک و خون سر شد جدا         نور چشم مصطفی، شمس الهدی

از براى حفظ ایمان و شرف         تیر باران شد حسین از هر طرف

او چو مظلوم گشته اندر کربلا          جان نثار و اهل او در نینوا

چون که خونش ریخت آن شمر لعین         خاک شد رنگ افق اندر پسین

او شعارش حفظ قرآن است و دین        چون بود آموزگار مسلمین

او قیامی کرد از بهر نماز         آن نمازی را که باشد چاره ساز

او بود مستضعفین را رهنما         قره العین نبی، خون خدا

او شفیع شیعیان در روز نشر        او پناه بی پناهان روز حشر

گر رجالی را بود الگو حسین       مى شود افلاکیان را نور عین

امام حسین (ع)

حسین جانباز از بهر نماز است         به سربازی قرآن سر فراز است

حسین روشنگر راه پیمبر        امام و مقتدا، هادی و رهبر

حسین حرفش به عاشورا چنین است           که مرگ با شرافت بهترین است

حسین خون خدا جانش فدا کرد        مسلمان را به خالق آشنا کرد

حسین لب تشنه عدل الهیست        پناه بی کسان در بی پناهیست

حسین جسمش اگر روی زمین است       سرش بر نیزه ها گویی نگین است

حسین و کربلا و خون یاران           گلستانی بود در شوره زاران

حسین دریای بخشش همچو حیدر          که حر را میپذیرد چون برادر

حسین ایجاد هستی را سبب بود       شهنشاه عجم، میر عرب بود

حسین با نور خود سازد مسخر         که حیران مى کند حوران ز محشر

حسین در کربلا همچو سلیمان         کند فرماندهی بر جن وانسان

حسین را شمر ملعون سر جدا کرد          جفا بر اهل بیت مصطفی کرد

حسین مظلوم عالم گشت آن روز         ولی خون گشت بر شمشیر پیروز

حسین با حج خود درس وفا داد        که گلزار عدالت را صفا داد

حسین در نینوا غوغا به پا کرد          اساس کاخ ظالم را فنا کرد

حسین با خون خود گفت ایهاالناس         ره حق بی شهادت کی شود پاس

حسین بنمود راه عدل و دین را         که مصباحی بود راه یقین را

حسین دین خدا را کرده احیا           عجب شوری به عالم کرده بر پا

حسین درس شرافت را به ما داد         خلایق را به دینداری ندا داد

حسین آموزگار مسلمین است       کتاب درسیش حبل المتین است

حسین چون سرور آزادگان است       هماره مدح او ورد زبان است

حسین با خون خود حق را عیان کرد           رجالی وصف مولا یش بیان کرد

شهدای کربلا

ای حجت حق، مونس جان شاه ولایت            ای مظهر ایمان و شرف بحر عدالت

مولای عرب، میر عجم، نور دو عالم         دردانه دین، نور دل حضرت خاتم

زهراست ترا را مادر و خود خون خدایی          حیدر بودت باب وتو شاه شهدایی

بر خیز و ببین ای پسر سید بطحا           زینب شده در دشت بلا یکه و تنها

ای خون خدا، حامی قرآن و عدالت        حج را بنمودی تو رها سوى شهادت

تا دین خدا را به جهان باز نمایی            وز صفحه تاریخ ستم را بزدایی

اصغر شده از تیر عدو حنجره اش چاک          افتاده تن شبه پیمبر به روی خاک

افتاده به دریاچه خون پیکر سقا           پوشیده شد از خون رخ چون اختر سقا

حر گشته جدا از صف آن قوم ستمکار           آمد بسوی خیمه آن سید ابرار

حنظل سپر شاه شد و نقش زمین گشت          صد پاره تنش از ستم قوم لعین گشت

دستان وهب در ره دلدار جدا شد         فرزند مظاهر به ره یار فدا شد

قاسم که بود شیر ژیان همچو ابوالفضل           زد بر صف روبه صفتان همچو ابوالفضل

هرگز نشود نام ابوالفضل علمدار           در صحنه تاریخ  فراموش ز افکار

ای آنکه فلک قامتش از هجر تو طاق است             اینک که جهان  یکسره میدان نفاق است

شو واسطه تا مهدی موعود بیا ید             بر روی جهان باب عدالت بگشاید

باشد چو رجالی به حسین خادم وجان سوز          خواهد ز خدا بخشش و ایمان به شب و روز

دشت کربلا

کرببلا وادی مهر و ولاست       مظهر ایثار و گذشت و عطا ست

کرببلا موطن کرب و بلاست       شاهد ظلم و ستم اشقیا ست

کرببلا دشت عزا و غم است       وادی سوز و عطش و ماتم است

کرببلا کوی قیام حسین       سوخت در آن جمله خیام حسین

کرببلا هست عزای حسین        جان و روانم به فدای حسین

کرببلا مرقد پاک حسین      کرببلا تربت و خاک حسین

کرببلا سوز و نوای حسین        سوز حسین سوز خدای حسین

کرببلا شاهد قتل حسین          خون علی اصغر و طفل حسین

کرببلا خاک ولایت بود        عرش الهی و شهادت بود

کرببلا مشعل سوزان عشق       جلوه ای از آتش ایمان عشق

کرببلا عرصه مردان حق        پیر و جوان رفته به میدان حق

کرببلا دشت دلیران بود       زینب تنها و اسیران بود

کرببلا حاکی رنج است و خون         دشمن قرآن و ولا سرنگون

کرببلا خاک شهیدان بود        کوی عزیزان دو طفلان بود

کرببلا مهبط عشق و ولاست       وادی قرب است وزمین دعا

هست رجالی همه جا کربلا      گشت بپا نهضت روح خدا

کربلا

مرغ دلﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ  هر دم بسوی کربلا          تا ببیند مرقد پاک شهید سرجدا

کربلا یعنی کتاب عشق و ایمان و امید          هاله ای آغشته در خون عزیزان شهید

کربلا یعنی که هفتاد و دو تن مرد غیور           پاره تن خونین بدن افتاده در دریای نور

کربلا یعنی طواف اهل بیت مصطفی             در زمین نینوا بر گرد راس مقتدا

کربلا یعنی هجوم روبهان در نینوا                بر حسین و زینب وآل علی مرتضی

کربلا یعنی ابوالفضل رشید با وفا                خط شکن در جبهه کفر و عناد و اشقیا

کربلا یعنی پریشان زینب خونین جگر           میکند رسوا یزید کینه جوی فنته گر

کربلا یعنی گلوی طفل و تیر ذوشعب           جسم خونین کام عطشان کینه و جهل عرب

کربلا یعنی عطش یعنی شراره اشک وآه      کربلا یعنی غل و زنجیر و شام و سنگ و کاه

کربلا یعنی به وصل ایزدی محرم شدن          با حبیب ومونس دلدار خود محرم شدن

کربلا یعنی لب خشکیده خون خدا                  راس پر خون قلب محزون گریه های بی صدا

کربلا یعنی سر سر خدا اندر تنور           گوییا موسیی عمران بر فراز کوه طور

کربلا یعنی که بیعت باعلی وآل او           پیروی از مرتضی هم در عمل هم قال او

کربلا یعنی نیاش با خدای لایزال        دل سپردن در حریم پاک حی ذوالجلال

کربلا یعنی جلال وعزت و آل رسول          شد تجلی در وجود زاده پاک بتول

کربلا ى یعنی هدایت در صراط مستقیم          با شهادت راه بردن سوی جنات النعیم

کربلا یعنی حسین خون خداوند مجید          خون او اطهر کند خاک وشود بر ما سعد

کربلا یعنی صلاه و درس دین آموختن         شعله های عشق اندر سینه ها افروختن

کربلا یعنی شهادت در ره قران ودین         جلوه حق و حقیقت تا ابد بر مومنین

کربلا یعنی که تفسیر کلام حا و قاف         یا که پروازی چو عنقا از زمین تا کوه قاف

کربلا یعنی رجالی راه رهبر داشتن        در رضای حق تعالی یک قدم برداشتن

میلاد امام حسن مجتبی (ع)

شد نیمه ماه رمضان جشن ولادت         باشد همه جا شور وصفا بهر ولایت

آورده به عالم گهر ی دخت پیمبر           هم پاره تن احمد و هم  زاده حیدر

او صاحب کوثر بود  ونور دو عالم             بر خلق جهان شافع و هادی  مکرم

شد ماه مبارک به قدوم مه طاها            روشن به جهان دیده آن رهبر والا

او نور دل فاطمه و شافع محشر             پرورده زهرا ست حسن سبط پیمبر

او سید وسالار حسین در ره دین است            با شیر خدا همره واو نور یقین است

صورت چو علی قد چو نبی نور رسالت           گشته است حسن نور خدا پور ولایت

نام گذاری امام حسن (ع)

چو آمد به دنیا ز زهرا حسن             جهان گشت یکباره پر یاسمن

نکو کودکی صورتش قرص ماه             هدایت گر خلق و هادی راه

ز میلاد او عالم  اندر خروش         زمین گشت زیبا و آلاله پوش

روان گشت صد چشمه بر مرغزار               جوان گشت دشت و دمن کوهسار

یکی گفت کای شیر حق مرتضی         یکی نام نه این نکو طفل را

علی مصطفی رامقدم شمرد          پس این کار را بر پیمبر سپرد

به اذن خدا جبرییل امین            بیایید ز جنت به سوى زمین

بگفتا که سرمد خداوند جان            گزیده شبر نام بر طفلان

به دنیا چو آمد  حسین شهید             نسیمی ز جنت به عالم وزد

به وجد شعف جمله قدسیان            به شور و نوا یک به یک خاکیان

بگفتا دگر بار شیر خدا           مراو را چه نامیم مصطفی

پیمبر بفرمود ای بوالحسن          که سبقت مجویم من از ذوالمنن

علی جان از این پس به اذن خدا           شبیر است نام شه سر جدا

شبر نزد اعراب یعنی حسن          مصغر چو شد باشد این پاره تن

حسین و حسن حیدر و مصطفی            صدیقه زمان مادر اولیا

همه پنج تن نور یزدا نیند             به راه خدا جمله قربانیند

نکو نامشان ناجی نوح بود                علی مصطفی راچو یک روح بود

خداوند جان کرده تطهیرشان             به خلقت پذیرفت تا ثیرشان

حسین و حسن همچو یک گوهرند          چو یک نور واحد ز یک مظهرند

زمانی شهادت طریق خداست            زمانی رسالت مسیر ولاست

هدف هر دو را قرب یزدان بود             لقای خدا اجر خوبان بود

رجالی که در وصفشان شعر گفت           عجب گوهری را به یکباره سفت