سوگ همسر

دریغا اسوه ای ایثارمان رفت              ز محفل محرم اسرارمان رفت

شفیق و رهنما فرزانه همسر         بهین استاد خوش گفتارمان رفت

 

مرامش در خور صد افرین​ بود              چو گل در جمع یاران بهترین بود

صبور و با صفا و با کرامت                  دوای درد دلهای غمین بود

 

گل بی خار گلزار محبت                 به حق سر چشمه ی انوار رافت

به هر سختی مرا آرامش  ​جان           چو باران بهاری با طراوت 

ز جان شیدای آل مصطفی بود           گدای آستان مر تضی بود

شود محشور با زهرای اطهر            که عمری چاکر خیر النسا بود

 

      فلک از کف ربودی گوهرم را ​        شکستی بی وفا بال و پرم را

تو چیدی آن گل خوش عطر و بو را        جدا کردی ز جانم دلبرم را

    دو صد افسوس جانم را ربودی​         صفای خانمان را ربودی

زهجرش محفل ما گشته خاموش       ز من روح و روانم را ربودی

  به یکباره گرفتی یار ما را​          جدا کردی ز ما دلدار ما را

ز ماتم ساغرم لبریز کردی           نکردی رحم حال زار ما را

 

بدیدم مرغک بشکسته بالی            کنار تربتش روزی رجالی

شنیدم با دل پر غصه می گفت        نماند از او به جز یک جای خالی

 

خدایا قبر او پر نور گردان               ورا با فاطمه محشور گردان

گذشتن از صراط و وادی حشر       برایش از کرم میسور گردان

 مطیع امر حق در هر غمی بود       عزیز و مهربان و گوهری  بود

نوای اهل حق را شد پذیرا            گل پر پر شده را همسری بود

   عجب رسمی خدا دارد بشر را ​      که ما غافل ز اسرار و بصر را

اگر صاحب جمال و اقتداری            برد سوی خودش در یک نظر را

 

بیا ای اهل شور و با لیاقت             پذیرا می شوی روز قیامت

مکن حق را ز افکارت فراموش        چو خواهی نزد او لطف و سعادت

 

 هدف از خلقت انسان چو خواهی        تکامل باشد و زهد الهی

بشو تسلیم در امر الی الله               اگر خواهان رشدی و تعالی

  خدایا من رفیق  نفس پستم       ​در این دنیا اسیر و خود پرستم

قبولم کن مرا در درگه خود         که باشم عاشق و وقف تو هستم

که خواهم لطف تو اندر شب و روز     ندارد بینوا فهمی دل افروز

گدایت طالب اسرار گشته               مسیر مستقیمت را بیاموز   ​