مثنوی اصحاب الرَّس (حکایت (۳۷))

باسمه تعالی
داستان اصحاب الرَّس
حکایت(۳۷)

 

 

به نام خداوند جان و خرد
سخن را به ژرفای معنا بَرَد

 

خدایی که افلاک را روشنی
دهد مُلک را جان و هم ایمنی

 

 

ز قدرت پدید آمدش آسمان
ز حکمت، زمین گشت آرام‌جان

 

نهاد از کرم چشمه و جویبار
ز لطفش زمین شد پر از لاله‌زار

 

 

برانگیخت مردی ز نسل بشر
که بنمود آیین حق در نظر

 

 

به قومی رسید از ورای نظر
که بودند در بندِ جهل و خطر

 

 

درختی پرستید آن قوم دون
که راندند حق را ز دل‌ها برون

 

 

درختی پر از سایه و برگ و بار
که ربّش شمردند با افتخار

 

 

چو آمد نبی، آن امین خدا
بگفتا ره شرک باشد خطا

 

 

پرستش سزاوار آن داور است
که جان و خرد را پدید آور است

 

 

نبی گفت: ای قوم غافل ز نور
نهادید دل را به شرک و غرور

 

 

 

خدایی که جان داد و لطفش سزاست
سزاوارِ حمد است و شکر و رضاست

 

 

بترسید از خشم پروردگار
ز طوفان قهرش، ز رعد و شرار

 

 

 

 

ولی قوم، در کبر و نخوت شدند
دچار غم و درد و ذلت شدند

 

 

بگفتند: این مرد، افسونگری‌ست
که آتش‌نهاد است و خیره سری‌ست

 

سخن‌های او ریشه در آذر است
که شیطان ز آتش، نه از گوهر است

 

 

نبی گفت: من حامل نور دوست
رسالت، ز عشق و عنایت، ز اوست

 

 

 

چو حق گفت و افتاد آتش به جان
ز کین برکشیدند تیغ و سنان

 

 

کشیدند روزی نبی را به چاه
که آسان شود راه ظلم و گناه

 

 

فکندند او را به چاهِ سیاه

که آکنده از درد و بیم و تباه

 

 

نبی در دل چاه گفتا: اله!
تو دانی به دل دارم امّید و آه

 

 

نبی را در آن ظلم، حق یار بود
بر او مهر و لطفش پدیدار بود

 

 

ولی قوم، نشنید آن راز جان
ز کین شعله افروخت، از دودمان

 

 

در آتش بود آن دل‌افروز پاک
که می‌برد از جان، غم و اصطکاک

 

 

خدا گفت: ای آسمان، بی‌امان
بسوزان ستمگر، به دوزخ روان

 

 

نماند نه باغ و نه سبزه، نه آب
نماند جز آوای درد و عذاب

 

 

درختی که معبودشان بود یار
بسوزد تماما به قهر و ز نار

 

 

 

 

ببارید آتش ز گردون فراز
بسوزاند آن قوم پر شر و راز

 

 

 

 

 در این قصه باشد هزاران پیام
که جز اهل دل را نیاید به کام

 

چو خشم خدا شد " رجالی" عیان
شود کوه و صحرا ز داغش فغان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی