مثنوی ذوالقرنین (حکایت(۳۲))

باسمه تعالی
مثنوی ذوالقرنین
حکایت(۳۲)

به نام خداوندِ خورشید و ماه
که جان را دهد نور و دل را پناه

 

خدایی که داده بشر را خرد
به دانش جهان را سراسر نورد

 

یکی مرد دانا ز اهل خرد
ز داد و ز دانش، فزون از عدد

 

 

 زمین را به قدرت گرفت و به زور
شدش فخر و نخوت پدید از غرور

 

 

به هر جا که می‌رفت، راهی گشاد
ز خود رَست و مهرِ خدا را نهاد

 

 

به مغرب شد از بهر دفعِ ستم
که عالم شود پاک از رنج و غم

 

 

 

چو خورشید از دیده شد ناپدید
به چشمه‌سرا رفت و شد ناامید

 

 

در آن سرزمین، ظلم فرمان‌روا
نه عدلی نه دادی،  نه مهر و وفا

 

 

بفرمودشان: داد، آئین ماست
ستم، آفتی بر دل و دین ماست

 

 

هر آن‌کس به مردم رساند ضرر
بود در عذاب و به دوزخ مقر

 

 

ولی آن‌که با عدل باشد قرین
برد رخت نیکی به سوی یقین

 

 

به مشرق شد آن شاه دادآفرین
که گردد جهان پر ز نور مبین

 

 

در آنجا گروهی تهی‌دست و زار
ندارند جامه، نه فرش و نه کار

 

 

نگه کرد با دیده‌ی عدل و داد
که بی‌عدل، مردم نمانند شاد

 

 

ز شرق و ز غرب و ز دوران گذشت
ز کوه و ز دشت و بیابان گذشت

 

 

رسیدش میان دو کوه بلند
رهی تنگ و تار و همیشه گزند

 

 

در آنجا گروهی ز مردم به بند
گرفتار یأجوج و مأجوج چند

 

 

بگفتند: ای شاه نیکو سرشت
که از عدل تو عالمی شد بهشت

 

 

بیا سدّی از سنگ و آهن بساز
که مانیم در سایه‌اش دیر باز

 

 

بگفتا: مرا داد یزدان توان
به یاری بجنبید ای مردمان

 

 

بیارید آهن، که سازم میان
دگر بسته گردد رهِ بدگمان

 

 

 

برافروخت آتش در آن کوهسار
شد آهن چو سیلاب، جوشان و خوار

 

 

پس آنگه بفرمود مردِ هنر
بریزد مسِ را به آهن، شرر

 

 

چو شد سدّ محکم به تدبیر شاه
برآمد ز دل‌های بدخواه، آه

 

 

ولی روزی آید که بینی عیان
بریزد خدا این بنای گران

 

 

به فرمان رب، چون برآید سروش
فرو ریزد آن سد ز جوش و خروش

 

 

 

فساد آورند آنچنان در جهان
که بندد ز اندوه چشم زمان

 

 

ولی وعده‌ی حق نیاید خطا
که روشن شود چهره‌ی کبریا

 

 

 

خدا وعده فرموده بر صالحان
که آید امیری بر این کاروان

 

 

 

 

 

خدایا "رجالی"  ز فتنه رهان
ز یأجوج و مأجوج و کفر و فغان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی