مثنوی داستان قارون(حکایت(۳۰))

باسمه تعالی
مثنوی داستان قارون

حکایت(۳۰)

 

به نام خداوند نور و یقین
خرد را نگهبان و دل‌آفرین

 

 

که بخشید دانش به آدم ز نور
ز علمش فروغ آمد اندر دهور

 

یکی مرد بود از تبارِ کلیم
ز اولاد یعقوب و قومِ سلیم

 

 

به نامش شد آفاق زیر و زبر
که قارون شد آقای گنج و گهر

 

 

نبودش به دل، هیچ جز گنج و زر
ز دولت، برآمد غرور و خطر

 

 

همه گنج او در زمین جای داشت
که کس را بدان، دیده‌ای برنواشت

 

 

کلیدش به دوش گروهی گران
بُدی بارشان رنج روح و روان

 

 

 

چنان شد که مردان زورآوران
ز بار کلیدش ، کمر ناتوان

 

چو قارون بدید آن همه دستگاه
برآمد به کبر و به فرّ و به جاه

 

 

به مردم بگفتا: منم بی‌نیاز
که گنج است ما را فزون از نیاز

 

 

بگفتند مردم: ز یزدان سپاس
ببر، تا نگردی به محنت، هراس

 

 

بگفتا: چه یزدان، چه پیمان، چه مهر؟
منم آن که دارم ز دانش سپهر

 

 

نه یزدان مرا داد گنج و مقام
که خود بردم از دانش و زور و نام

 

 

ز کفرِان نعمت، به طغیان رسید
به کبر و به بیداد و عصیان رسید

 

 

ز دارائیش فخر چندان نمود

چو خورشید زرین نمایان نمود

 

 

همه خادمان، جمله حیران شدند
ز حیرت، برون از خود و جان شدند

 

 

چو فرعون به تخت بلندی نشست
به طغیان و کبر و ستم دل ببست

 

 

چو مردم بدیدند آن تاج و تخت
ز حسرت بسوزند از رنج و بخت

 

 

بگفتا یکی خوش به مال و منال

شود موجب عز و رشد و کمال

 

 

ولی مرد حق گفت: ای بینوا

چه سود آیدت زین دیار فنا

 

مبادا که گویی: منم پادشاه
ز فخر و ز مال و ز تخت و کلاه

 

 

 

جهان بگذرد، کار و کوشش بماند
ز دانا و پرهیز، جوشش بماند

 

 

چو بالا نشسته ز کبر و غرور 
ندایی رسیدش ز دادار و نور

 

 

بفرموده حق، زمین جان گرفت
ز قارون، همه گنج و سامان گرفت

 

 

 

زمین را بفرمود تا بر شکافت
غرور و ریا و ظواهر شکافت

 

 

فرو ریخت قارون و گنج و سرای
نماندش نه گنج و نه بخت و بقای

 

 

فرو برد گیتی، همه کاخ و گنج
نماندش نه جان و نه جام و نه رنج

 

 

نه یاری، نه فرزند، نه آشنا
که باشد پناهش در آن ماجرا

 

 

 

ز قارون بماند حکایت به جای
که با زر نماندش نه نام و نه پای

 

 

 

بدان ای "رجالی" ، که مال حرام
شود دام نفس و بُوَد زهرِ جام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی