قصیده سیدالشهدا (ع)(ای اهل حرم(۶))

باسمه تعالی
مرثیه سیدالشهدا(ع)
ای اهل  حرم(۶)

ای اهل حرم، ناله‌ی غمخوار نیامد
از دشتِ بلا، یار وفا دار نیامد

 

هر ناله‌ی مظلومِ حرم، آتشِ غم شد
از باغِ ولایت، گلِ  گلزار نیامد

 

 

 

زینب چو نظر کرد به چشمانِ رقیه

از نایِ نحیفش، نَفَسِ زار نیامد

 

 

افتاد به زانو و ز دل ناله برآورد
کز داغِ یتیمی، دگر آثار نیامد

 

 

چشم از غم و دل از عطش و لب ز تب خشک

جز ناله‌ی شب‌گیر، به گفتار نیامد

 

 

با خاک سخن گفت: تو دیدی همه داغم
کز نور، دگر مهرِ سزاوار نیامد

 

 

بر نیزه اگر نور خدا رفت، عجب نیست
کز فهم، دگر عقلِ جهاندار نیامد

 

 

در آتشِ دل، سوخت دلِ کودک معصوم
کز عاطفه، جز زهرِ جفاکار نیامد

 

 

در خیمه، طنینِ عطش افتاد عمو جان
از مشک، دگر قطره‌ی ایثار نیامد

 

از دشت بلا، بانگِ رباب است که پیچید
کز شیر، دگر مهرِ سزاوار نیامد

 

 

در وادی سوز و عطش و ناله‌ی طفلان
جز تیغ جفا، نورِ وفادار نیامد

 

 

زینب همه شب دل نگران بود، ولی صبح
جز آتش و طوفانِ ستم‌یار نیامد

 

 

بوسیدنِ آن پیکرِ بی‌سر، محال است
کز روحِ سزاوار، دگر بار نیامد

 

 

در تیرگی شام، ستم شعله کشید ست
کز عدل، دگر فجرِ خبردار نیامد

 

 

از داغ حسین است اگر کوه بلرزید
کز غیر، دگر صبرِ گهربار نیامد

 

 

ای کرببلا! پیکر آن شاه چه دیدی؟
از چرخ، دگر سیرِ جهاندار نیامد

 

 

 

در قتلگه افتاده دلِ فاطمه گریان
کز کرببلا، یوسفِ دلدار نیامد

 

 

گفتند: سری دیدم و قرآن به لب او
کز چشمه‌ی دین، درّ شکر بار نیامد

 

 

از شامِ جفا ننگ به تاریخ بماند
جز شرم، دگر مهرِ سزاوار نیامد

 

 

دستِ ستم افتاد به دامانِ نبوت
وز آتشِ دل، صولتِ کرّار نیامد

 

 

 

چشمان رباب است، پر از اشک ز اصغر
جز داغ و الم، مرهم و دلدار نیامد

 

 

در خیمه اگر گریه و زاری‌ست، غمی هست
کز مرهم جان، مهر گهربار  نیامد

 

 

آتش به حرم زد، سپرِ عشق، زمین خورد
کز غیرِ خدا، یاور و دلدار نیامد

 

 

بر خاک فتاد آن تن صد پاره، سرافراز
کز بوسه‌گهِ دوست، دگر یار نیامد

 

 

از خاک، صدا خیزد و گویَد به خلایق

کز جورِ عدو، بر دلِ اطهار نیامد

 

 

در کرببلا داغِ حقیقت همه پیدا
بر نور نبی، جز غم بسیار نیامد

 

 

گفتند: بگو! بهر چه خاموش شدی باز؟
از حنجره‌اش ناله‌ به گفتار نیامد

 

 

ای نیزه! چه دیدی که چنین سر به فلک رفت؟
کز شمسِ ولایت، صفِ انوار نیامد

 

 

در راهِ اسارت که پر از داغ و بلا بود
جز ناله‌ی طفلانِ گرفتار نیامد

 

 

از خطبه‌ی زینب، به درِ قصرِ ستم‌کار
جز زلزله‌ی خطبۀ بسیار نیامد

 

 

آیینه شکست و دل شب سوخت "رجالی"
کز صبح دگر، نور جهاندار نیامد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی