مثنوی بهار(۴)

باسمه  تعالی
مثنوی  بهار (۴)

 

بهاری که از مهر یزدان رسد
به دل شور و عشق فراوان رسد

 

اگر دل ز عشقش شود بی‌قرار 

رسد تا وصالش، شود پایدار

 

دل از نور حق چون فروزان شود
ره دل زِ ظلمت درخشان شود

 

زِ انوار حق گر دلم پر ضیاست
زِ اندوه و غم‌ها دلم برکجاست؟

 

به هر گوشه‌ای بوی یارم رسد 

زِ هر ذرّه نوری نثارم رسد

 

بهار آمد و باغ خندان شده
دل از رنج ایام، درمان شده

 

زِ هر سبزه‌ای نقشِ یارم عیان 

زِ هر غنچه‌ای  نغمه‌ی او بیان

 

اگر دل زِ کبر و ریا پاک شد
زِ نور خداوند، کولاک شد

 

چو دل از صفا نور حق را بدید

زِ هر درد و غم، جانِ ما را رهید
 

بهاری که از لطف یزدان رسد 

به دل نور شادی چندان رسد

 

 

زِ یاد خدا دل چو گل وا شود
زِ انوار حق، دل چو دریا شود
 

به یاد خدا، غصه بی‌جا شود
دل از نور حق، هم مصفا شود

 

زِ هر برگِ گل راز حق می‌رسد
زِ هر نکهتی عشقِ دل می‌دمد

 

 

چو گل بشکفد رازِ جان می‌شود 

 زِ هر ذرّه نوری عیان می‌شود

 

 

زِ هر شاخه نوری به جان می‌وزد
زِ هر گل نسیم خوشی می‌دمد

 

 

اگر دل زِ انوار حق روشن است

زِ هر درد و غم، جانِ ما ایمن است

 

 

نسیمی که از باغ جان می‌وزد
به دل شور عشق نهان می‌وزد

 

 

ز هر نغمه‌ای راز جان می‌وزد
که در هر نفس بی‌کران می‌وزد

 

نسیمی ز کوی حقیقت وزد
ز سینه شرار محبت وزد

 

 

بهاری که از عشق سامان شود
دل از هر غم و رنج آسان شود

 

 

نسیمی که نور هدایت وزد
به دل شوق رحمت،عنایت وزد

 

چو دل را زِ ظلمت رها می‌کنیم

زِ انوار حق ما صفا می‌کنیم

 

 

بهاری که از حق، ظهور آمده

دل از هر غمی پر سرور آمده

 

اگر دل به نور خدا منجلی
شود رهنما در ره از هر ولی

 

بهاری که از لطف، جان می‌رسد
دل از هر بلا بی‌کران می رسد

 

زِ هر برگ، رازی زِ حق برملا

 زِ هر قطره، جانی به دل مبتلا

 

 

 چو دل پُر شود از خدا در بهار

 بگیرد قرار و رَود هر غبار

 

 

 

اگر دل زِ حق پُر شود در بهار 

 رسد دل به آرام و گیرد قرار

 

اگر دل ز حق پر شود پر ز نور
دل آرام گیرد ز حق و حضور

 

"رجالی"، دل از غیر حق پاک دار 

که در وصل او، جان بود ماندگار

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی