مثنوی بهار(۳)

باسمه تعالی
مثنوی بهار(۳)

بهار است، فصلِ امید و حیات
زمانِ شکفتن، زمانِ نجات
 

بیا تا ز اخلاص، جان پروریم
دل از کینه و کبر، بیرون بریم
 

جهان را ز عشق و صفا پرکنیم
ز خوبی جهان را معطر کنیم

 

بهار آمد و عطر گل‌ها وزید
دل از غصه‌ها رَست و شادی رسید
 

بهار آمد و باغ و بستان شکفت
دل از سردی و رنج هجران شکفت

 

سپیده دمی، بوسه بر گل فشاند
شکوفه به باغِ دل ما نشاند

 

نسیم سحر عطر گل را ربود
ز باغ دل ما، نوایی گشود

 

 

زمین شد ز الطاف حق باصفا
درختان به رقص و چمن دلگشا

 

نسیمی ز لطف خدا جان‌فزا
ز حق می‌رسد بوی عطر بقا

 

ز انوار حق در دل و جان ما
فروزد صفایی به کاشان ما

 

دمی کو زِ دل دور گردد خدا
بود راه شیطان، به سوی بلا

 

 

 

ز هر ذرّه تابیده نوری به جان
دهد روشنایی به روح و روان

 

بهار است هنگام شور و سرور
به دل مهر یزدان و نور و حضور

 

نسیمی که جان را صفا می‌دهد
دل از غم رهاند، شفا می‌دهد

 

اگر دل ز شوقش به غوغا شود
رسد تا وصالش که والا شود

 

 

بهار آمد و بوی گل تازه شد
جهان غرقِ شادی و آوازه شد

 

شکوفه به لبخند گل وا نمود
نسیم از دلِ خاک، غوغا نمود

 

 

ز هر غنچه‌ بویی زِ عشق خداست
جهان پر ز نور و دل‌آرا صداست

 

 

ز سِرّ حقیقت دلم باخبر
چو شمعی زِ شوقش شود شعله‌ور

 

 

نهانی که در دل چو آتش تپید
به اشکِ سحرگه زِ خاکش دمید

 

چو گل بشکفد رازِ دل بی‌گمان
برآید زِ هر ذرّه صوتِ اذان
 

چو گل بشکفد رازِ پنهانِ دل
برآید زِ هر ذرّه پیمان دل

 

 

ز لبخند گل، باغ شد غرق نور
ز اشک بهاران بود در سرور

 

اگر دل به یاد خدا زنده شد
ز هر غصه و غم، دل آکنده شد

 

 

اگر ذکر حق را به دل جا کند
جهانی ز نور خدا وا کند

 

به دریای رحمت شود رهنمون
رهاند دل از رنج و بند و جنون

 

 

ز هر سوی، آوازِ شادی بود
زمین غرقِ لبخند و یادی بود

 

 

 

دلم را "رجالی" در این روزگار
دمی بی‌وصالش نباشد قرار

 

سراینده
دکتر علی رجالی