مثنوی بهار(۲)

باسمه تعالی
مثنوی بهار(۲)

بهار است و هنگامِ شور و صفاست
نوایِ دلِ عاشقان با خداست

 

 

بهاری که جان را ز خود شاد کرد
مرا فارغ از رنج و بیداد کرد

 

بهاری که دل را کند پر ز نور
رهایم کند از غم و از غرور

 

بهاری که در دل نشیند، خوش است
نسیمی ز لطفِ خدا، دلکش است

 

نسیمی که جان را طراوت دهد
به دل نورِ ایمان و رحمت دهد

 

زِ هر قطره‌ی شبنمَش بوی یار
رسد بر دل ما چو صبح بهار

 

زمین پر ز سبزی و نور و سرور
به دل شوق و امید و شعف و غرور

 

 

دلا! وقت بیداری جان توست
رهایی ز خواب و ز خسران توست

 

به فصلِ شکفتن، دلت را بشوی
به گلزارِ معنا، نظر کن به روی

 

جهان هر نفس، عشق یزدان گرفت
به هر گوشه، عشقی دگر جان گرفت

 

 

بهاری که لبخندِ جان می‌دهد
نسیمی زِ وصلِ نهان می‌دهد

 

 

 

 

بهاری که غنچه فراوان دهد
به دلها امید دو چندان دهد

 

 

زِ هر غنچه پیغامِ وصلت رسد

به دل نغمه‌ی جان‌فزایت رسد

 

بهاری شکوفاست از شوق یار
نوید وصالش به جان یادگار

 

 

بهاری گلستان ز هر سو شکفت
نسیمی زند بر دل و جان نهفت

 

 

ز عطرش جهان پر ز شور و نشاط
دل عاشقان را دهد التفات

 

نسیمی زِ باغِ بهشتِ برین
به هر دل گشوده دری از یقین

 

 

زِ جامِ محبّت چشیدم شراب
که مستم زِ فیضِ رخ و عشق ناب

 

 

که هر ذره نوری زِ عشقش عیان
وزیده است بر جانِ و روح جهان

 

 

به عطرِ الهی دلم شاد  شد
زِ درد و غمِ عالم آزاد شد

 

زِ نَفْحاتِ رحمت، روان تازه گشت
دل از بندِ غفلت، عیان تازه گشت

 

گلِ وصل بشکفت در جانِ ما
رسید از جنان، بویِ ایمانِ ما

 

به شوقِ لقایش، دل آتش‌فشان
رهیده زِ ظلمت، رسیده به جان

 

زِ انفاسِ قدسی، جهان پر زِ نور
برآمد زِ دل‌ها نوایِ سرور

 

نسیمی که از باغِ باقی وزد
دلِ مرده را جانِ پاکی دهد

 

چو خورشیدِ هستی بتابد به جان
که بی‌لطفِ حق دل نگیرد توان

 

 

گلِ عشق روید ز خاک وجود
ببالد به باران ، اشک سجود

 

بهاری که در دل نشیند تو را
نسیمی زِ عشق آفریند تو را

 

بهاری که بی‌تو نچیند تو را
شکوفد زِ لبخند ، بیند تورا

 

به طوفانِ غم، صبر و ایمان بگیر
ز عشقش بیفروز شمعی منیر

 

ز بارانِ مهر و ز رحمت خدا
"رجالی" نما دل، چو دریا، رها

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی