قصیده مشترک عاشق و معشوق

باسمه تعالی
عاشق و معشوق
قصیده (۱۸)

عشق ها گاهی مجازی باشد و گاهی نهان
عشق عارف بر خدا باشد، کند آتش فشان

عشق خورشید دل است و عامل نور و صفا
می کند احیا، دگرگون،قلب هر پیر و جوان

حق تعالی می نهد آنرا درون آدمی
تا رساند عاشقان را در جوار جان ستان

عشق باشد مرکب اهل دل و اهل سلوک
می برد عشاق را ، در ماورای این جهان

عشق ورزی بر خدا، سرشار از مهر و صفاست
اوج گیرد آدمی از قعر عالم، بی امان

گر بخواهی نور یزدان، رو به سوی کبریا
تا توانی کن فزون، عشق خدا در هر زمان

عشق حق ، مقدور گردد با نیایش با رضا
در رضای حق تعالی، با عمل بین ناگهان

عشق دنیا کی رساند ،اهل دنیا را به حق
نیست راهی،جز ره ایمان و تقوا در میان

عشق های دنیوی گرچه به ظاهر دلربا
گاه حیوانی، گهی عقلی، گهی بهر جنان

عشق ورزی بر خدا، در حذف دنیا از گناه
عشق بر یزدان حقیقی باشد و گه آن نهان

عشق ما با عشق عارف، دان دوتا باشد ولی
سیر ما در خاک باشد ، سیر او در کهکشان

 

عشق ورزی بر خدا و عشق او در سینه ها
هست منصوری برای رشد انسان بی گمان

عشق خود را بر رضای حق تعالی کن نه غیر
فرق ها بسیار باشد، از زمین تا آسمان

من نمی دانم ز ذات حق تعالی اندکی
فهم مردم،چون جنینی در رحم ماند ز آن

کی جنین را باشد آگه از شرایط در برون
نیست او را حس و درکی از ورای جسم و جان

عشق را تفسیر و تعبیرش خطا و باطل است
گوهری باشد گران سنگ و بود دری چسان

 

دان که دنیا همچو دریایی بود پر جنب و جوش
پر ز طوفان و تلاطم باشد و موجی چنان

 

می رساند کشتی عشق و ولایت آدمی
جملگی ما را به ساحل، پس توسل کن به آن

عشق ما عشق حقیقی بر خدای لایزال
دیدن یار و لقای حق تعالی بی امان

عشق عارف بهر حق جان دادن و ترک دیار
شوق دیدار و لقای یار دیرین، هر زمان

 

عشق سالک از برای کسب دنیایی که نیست
عشق او بر حق تعالی،خارج از ذکر و بیان

کی به مقصد می رسد غافل ز ایمان و خدا
نیست راهی جز صراط مستقیم عارفان

تا توانی کن عمل احکام بی همتای حق
هست معراج بشر، در پاکی روح و روان

پا نهادن بر دل و امیال و انفاس درون
می کند هموار عشق حق تعالی بی گمان

بین گناهان سد راه و مانع وصل و لقا
معصیت ها باعث افسردگی و صد فغان

خود شناسی ،باعث رشد و لقای کبریاست
بندگی کن بر خدا و نهی کن نام و نشان

میثمی خواهان عشق واقعی باشد نه غیر
از خدا دارد تمنا ی وصال و نور جان

ای رجالی، عشق دنیا نیست جز دلبستگی
بین خلایق را کند رسوای عالم هر مکان

 

سروده شده توسط
علی رجالی و مهدی میثمی