قصیده ( اسراف) (۴)

 

 

باسمه تعالی
چلچراغ
اسراف
قصیده ۴

چیست اسراف وفزون خواهی تو را در زندگی
نیست جز افراط در مصرف، کجا زیبندگی؟

آن گناهان کبیره است و ندارد ارزشی
هست تفریط و سبب گردد تو را آشفتگی

غفلت از یاد خدا و پیروی از نفس خویش
موجب اسراف گردد ، می شود افکندگی

ذکر قرآن در قوام است و تعادل در امور
هر که دارد حد اوسط، کی شود واماندگی

عده ای دائم به ذکرند و دعا و حال خویش
گشته اند غافل ز تدبیر امور و رستگی

می شود افساد گر اسراف گردد خود رواج
چون شود خارج ز حد و می شود آلودگی

می شود نابود مال و ثروت انسان چه زود
هرکه دارد خط مشی نا روا در زندگی

همچو کرمی خشک گرداند درختی بس عظیم
می خوراند از درون ، موجب شود افتادگی

می شود فاسد جماعت در پی اسراف محض
می کند نابود از بن هر فساد و خوردگی

هست سر پیچی ز فرمان الهی گر شود
خارج از عقل و شریعت می شود افسردگی

مصرف اموال در راه و مسیر ناثواب
هست تبذیر و خسارت دارد و واخوردگی

ناسپاسی و شود کفران نعمت در امور
گر شود اسراف و تبذیر و ریا از سادگی

نیست جایز، گر بریزی اغذیه حتی کمش
پر خوری اسراف باشد،می شود آزردگی

در امور خیر کن انفاق و آن تبذیر نیست
هست آن نیکو و می گردد تو را بالندگی

هر که دارد مشی تبذیر و کند آن را عمل
همچو شیطان می کند رفتار و باشد بردگی

باعث تخریب گردد، هر که دارد خوی سرف
می کند ضایع حیات و موجب فرسودگی

چشم و هم چشمی زند آتش به هر کاشانه ای
می کند نابود ما را، نیست آن آزادگی

می کنند اسراف در جشن عروسی آنچنان
نیست آنان را رفاه و لذت و آسودگی

عده ای اسراف را با خود بزرگی هم ردیف
غافل از اینکه حقارت باشد و وابستگی

تاج گل های گران قیمت برای مردگان
می کنند ضایع محیط و حاصلش پژمردگی

کاش می شد پول آن خرج یتیمان ها نمود
از تجمل کرد پرهیز و خدا را بندگی

کاش می شد الگوی مصرف بیان و آن عمل
تا نباشد در جهان چون واژه ای درماندگی

عمر ما باشد گران قیمت چه آسان می رود
گاه با تفریح ناسالم، گهی با هرزگی

عده ای مشغول عیاشی و بازی روز و شب
همچو معتادان اسیر و غافل از سازندگی

این همه پند و نصیحت دائما از بهر چیست ؟
زندگی باشد پل دنیا و عقبی جملگی

لحظه ای غفلت، بیفتی در درون دوزخی
با چراغ انبیا کن دوری از دریوزگی

در امور مختلف هر گز مشو بیرون ز حد
انحرافات است جانا، دوری از تابندگی

میر زایی کن قناعت ، دخل و خرج خود بسنج
تا نباشد حاجتی و باعث شرمندگی

می شود روزی رجالی ما رها از نفس خویش
این همه اسراف دارد ریشه در دلدادگی

سروده شده توسط
علی رجالی و حسن میرزایی

 

 

باسمه تعالی
چلچراغ
اسراف
قصیده( ۴)


 

چیست اسراف وفزون خواهی تو را در زندگی
ترک کن افراط در مصرف، نشد زیبندگی



 

از گناهان کبیره است و ندارد ارزشی
افکند تفریط انسان را به غم، آشفتگی



 

غفلت از یاد خدا و پیروی از نفس خویش
موجب اسراف گردد ، می شود افکندگی




 

هر که دارد حد اوسط، دور ماند نفس خویش
پس رها گردد ز چنگال بت واماندگی



 

عده ای دائم به ذکرند و دعا و حال خویش
گشته اند غافل ز تدبیر امور و رستگی



 

می شود افساد گر اسراف گردد خود رواج
چون شود خارج ز حد و می شود آلودگی



 

می شود نابود مال و ثروت انسان چه زود
هرکه دارد خط مشی نا روا در زندگی



 

همچو کرمی خشک گرداند درختی بس عظیم
می خوراند از درون ، موجب شود افتادگی



 

می شود فاسد جماعت در پی اسراف محض
می کند نابود از بن هر فساد و خوردگی



 

هست سر پیچی ز فرمان الهی گر شود
خارج از عقل و شریعت می شود افسردگی




 

مصرف اموال در راه و مسیر ناثواب
هست تبذیر و خسارت دارد و واخوردگی




 

گر کنی اسراف تو، کفران نعمت کرده ای
گر شود اسراف و تبذیر و خطا یکدندگی


 

نیست جایز گر شود اسراف و تبذیر و ریا
پر خوری اسراف باشد،می شود آزردگی



 

در امور خیر کن انفاق و آن تبذیر نیست
هست آن نیکو و می گردد تو را بالندگی



 

هر که دارد مشی تبذیر و کند آن را عمل
همچو شیطان می کند رفتار و باشد بردگی



 

باعث تخریب گردد، هر که دارد خوی سرف
می کند ضایع حیات و موجب فرسودگی




 

چشم و هم چشمی زند آتش به هر کاشانه ای
می کند نابود ما را، نیست آن زیبندگی



 

می کنند اسراف در جشن عروسی آنچنان
نیست آنان را رفاه و لذت و آسودگی



 

عده ای اسراف را با خود بزرگی هم ردیف
غافل از اینکه حقارت باشد و وابستگی



 

تاج گل های گران قیمت برای مردگان
می کنند ضایع محیط و حاصلش پژمردگی




 

کاش گردد پول آن خرج یتیمان بی حساب
از تجمل کرد پرهیز و خدا را بندگی



 

الگوی مصرف اگر می شد بیان و هم عمل
دان نباشد در جهان چون واژه ای درماندگی




 

عمر ما باشد گران قیمت چه آسان می رود
گاه با تفریح ناسالم، گهی با هرزگی



 

عده ای مشغول عیاشی و بازی روز و شب
همچو معتادان اسیر و غافل از سازندگی


 

این همه پند و نصیحت دائما از بهر چیست ؟
زندگی باشد پل دنیا و عقبی جملگی



 

لحظه ای غفلت کنی جانا، درون دوزخی
با چراغ انبیا کن دوری از دریوزگی



 

در امور مختلف هر گز مشو بیرون ز حد
انحرافات است جانا، دوری از تابندگی



 

تا توانی کن قناعت ، دخل و خرج خود بسنج
تا نباشد حاجتی و باعث شرمندگی


 

ذکر قرآن در قوام است و تعادل در امور
گر توانی کن عمل، اندر بهار زندگی


 

می شود روزی رجالی هم رها از نفس خویش؟
این همه اسراف داری، ریشه در دلدادگی


 

سراینده
دکتر علی رجالی