غزل مشترک( نعمت های خدا)

 

باسمه تعالی
برداشتهایی از قرآن
نعمت های خداوند
غزل۲

سوره الرحمن شمارد ، از نعم های خدا
تا نگردد آدمی ، در شک و تردید و خطا

گفت صادق، حق کند تکرار یک آیه مدام
تا بگوید، وای بر آن که کند کفر و جفا

بر علی مرتضی و مصطفی نور دو عین
چون خدا بهر هدایت کرده آنها را عطا

می کند الله خلق و می دهد فرمان بسی
همچو ابر و ماه و خورشید و ستاره در سما

 خلق می گرداند او انسان ز خاکی همچو گل
او بیاموزاند آدم را، به خواندن با صدا

می دهد انواع میوه بهر ما روی زمین
او زمین و آسمان را می کند خلق و به پا

جن می گردد ز آتش خلق و می آید پدید
می شوند فانی همه مخلوق، جز ذات خدا

کس نباشد قادر و عاجز ز ترک عالم است
حق محیط است و بشر محصور باشد هر کجا

میثمی یزدان پرست است وحامیش یزدان بود
می کند هر دم خدا شکر و کند ذکر و دعا

تا به کی باشد رجالی، غافل از انوار پاک
نور قرآن رهنما باشد، زتاریکی تو را

سوده شده توسط
علی رجالی و مهدی میثمی