سفیران حق تعالی

 باسمه تعالی
برداشتهایی از غزلیات حافظ
غزل ۱۲:قسمت پنجم
نسیم صبحگاهی

با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته‌ای
بو که بویی بشنویم از خاک بستان شما

صبا به معنای نسیم صبحگاهی است.رخت یعنی چهره شما می باشد.گلدسته ای به معنای دسته گل می باشد. حافظ محبوب خود یعنی خداوند را به گلستانی از گل تشبیه نموده است.بعلاوه جمال حق تعالی را به دسته گل تشبیه کرده است.
بوکه به معنای شاید می باشد.منظور از بویی بشنویم یعنی یک بویی احساس کنیم.
بستان همان باغ و بوستان است.در اینجا منظور کوی معشوق می باشد.
حافظ می گوید ما که از دیدار رخ و جمال حق تعالی محروم هستیم.ای باد صبا تو که از باغ و بوستان خداوند عبور می کنی، حداقل بویی از گلستان حق تعالی را نصیب ما بگردان.
در حقیقت حافظ به خداوند می گوید که ما را از اولیای الهی بهره مند ساز . اینان همانند دسته های گل می مانند .بلکه توسط آنان از صفات الهی آشنا و بهره مند شویم.
حافظ اولیای الهی را که سفیران حق تعالی در عالم هستی هستند را به باد صبا تشبیه کرده است.تنها اینها هستند که به درگاه الهی امکان رفت و شد دارند و پیام آوران حق تعالی هستند.همانطوریکه باد صبحگاهی باعث می شود که غنچه ها باز و به گل تبدیل شوند.پیمبران الهی و اولیای الهی این امکان را دارند که با گفتار و اعمال و افکارشان الگویی برای انسان ها گردند.امید است ما هم بتوانیم خود را به صفات الهی آراسته کنیم.

عاشقم ، عاشق مردان خدا
عاشق همدم و همراه ولا
آنکه جانش کف دست است هنوز
چونکه خالی است ز هر میل و هوا

دکتر علی رجالی
@alirejali