دیوانه

الهی  گشته ام، دیوانه  و  مست

شوم عاشق ، روم در گوشه ای پست

دمادم مى کنم، من  آه  و  ناله

بجویم  دلبر دیرین ، کجا هست

طریقت

الهی  به لطفت جهان  آفرین

هدایت نما، خلق را در حزین

مرا در دو عالم طریقت نما

خداوند  عالم، خدای زمین

همنشینی

بد گمانی در رفاقت با بدان،  حاصل  شود

عقل و دین با  صالحان  ، کامل  شود

آدمی همرنگ افکار رفیق و بند نفس

هر کسی با کسب علم ، عامل شود

صبر

دانی که ز زهر تلخ تر چیست

جز صبر و تحمل عدو  نیست

با صبر و تحمل است، ظفرها

پایان شب سیه، سفیدیست 

غرور

از قدرت حق ، جن و ملک حیران اند

با اذن خدا ، هر دو جهان ویران اند

مغرور مشو که زندگی چند روز است

در طوف حرم شاه و گدا یکسان اند

دل و زبان

نابودی ما  ز دست وقلب و دهن است

شمشیر دو لب، صدای جان، در بدن است

ایمان به خدا سعادت و خوشبختی است

همراه تو در روز پسین یک کفن است

کعبه حق

ایمان ویقین لقای جان و دلهاست 

افزون ز گوهر، صفای دل، را پیداست

هر کس که دلش کعبه حق میگردد

اندر دو جهان شفیع او بی همتاست

غیبت

تهمت مزن ای دوست گرفتار شوی

مردار خوری وبی جهت خوار شوی

غیبت اثر وضعی و روحی دارد

با انس به آن،  شقی و بیمار شوی

اذان و اقامه

سزاوار ستایش ،در جهان اوست

اذان در گوش فرزندت چه نیکوست

نمازش  خوانده گردد، در نهایت

بقا مختص ذات حق بود دوست

کجا رفت

عقل و ادب و حیا، کجا رفت

شور و شعف و صفا، کجا رفت

اخلاق نکو همره دین کو

مهر و شفق و عطا، کجا رفت