مثنوی کشتی ایمان(حکایت۷)

باسمه تعالی
حکایت(۷)
کشتی ایمان

 

به نام خدا لب گشوده نبی
که آمد ز یزدان پیام جلی

 

 

صدای خروشان او از خداست

پیام الهی به مردم رواست 

 

 

 

به سوی خدای‌ خود آیید باز
که جز او نباشد کسی چاره‌ساز

 

 

به آیین پاکش دل‌افروز باش
ز زشتی و بیداد پرهیز باش

 

 

ولی قوم او، سخت لج‌باز بود

 دلی پر ز کبر و پر از راز بود

 

 

چو طوفان حق این ندا برکشید
دل اهل باطل ز جا برتپید

 

نهان کرد گوش از صدای خدا
که با عقل خامش نیاید صدا

 

 

به طعنه شنیدند آواز نور
نه گوشی برایش، نه دل را حضور

 

 

ز رحمت، صبوری‌ست راهِ رسول
به شب‌های تنهایی و دلِ ملول

 

 

ز هر ره نمود آن رسولِ خدا
صدای محبت، چو بوی صَبا

 

 

به جز اندکی اهل دل، در دیار

 به دل‌ها نتابد پیام و شعار

 

 

 

به یزدان چنین گفت پیغام‌بَر
که این قوم گمراه و  بی دادگر

 

 

پیامش پذیرفته شد بی‌درنگ
که آید بر آنان بلایی خدنگ

 

 

ز حق آمد آوازِ لطف و ندا
که کشتی بنا کن، ز بهر بلا

 

 

به دستان خود چوب‌ها را برید
در آن دشت خشک، آیتی آفرید

 

 

 ز هر نوع حیوان، دو تا برگزید
که نسلش بماند ز طوفان رهید

 

 

گروهی ز مردم شدندش رفیق
گرفتند راهِ هدایت دقیق

 

 

دل از کفر و تردید برداشتند
به نور یقین سر برافراشتند

 

 

ولی کافران خنده بر لب زدند
که این پیر، بر خاک، کشتی زند

 

 

ندیدند پایان آن ماجرا
که آید شبی باد و سیل و بلا

 

 

یکی بانگ آمد که طوفان رسید
ز هر سو زمین و سما را وزید

 

 

ز چشمه زمین موج برداشت سخت

فلک ریخت باران، به کوه و به دشت

 

 

به کشتی درآمد گروه نجات
به امر خدا، جملگی شد حیات

 

 

 

بگفتا پدر بر پسر ، شو سوار
که آب آید از سر، در این کوهسار

 

 

پسر می گریزد به کوهی بلند
به قصد رهایی ز آب و گزند

 

 

ولی موج طوفان بر آمد ز کوه
که جانِ پسر را گرفت از ستوه

 

 

بگفتا خداوند پاک و مبین
که فرزند نوح است بیرون ز دین

 

 

چهل روز سختی، بود در جهان
نه دریا سکون و نه ساحل هر آن

 

 

ندا آمد از حضرت کردگار 

که وقت فرود است و وقت قرار

 

 

 

 

" رجالی" حکایت کند با یقین

 کلید نجات است ایمان و دین

 

 

 

 

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی