مثنوی امانت داری(۱)

باسمه تعالی
امانت داری

 

چه خوش گفت پیغمبر بی‌ریا
امانت ز مالِ تو گردد جدا

 

 

مگو مال مردم بُوَد بی‌حساب
خیانت بود، دزدی است و عذاب

 

 

نه دنیا بماند نه دین و نه کس
به حق باز گردی، رها کن قفس

 

 

امانت بود نور جان و صفاست
خیانت در آن، داغِ ننگ و بلاست

 

مگو چشم مردم نظاره نبود 

خدا دیده‌بان است، آتش فزود

 

 

مپندار پنهان شدی از نگاه
که کاتـب نویسد ثواب و گناه

 

نه پنهان شود ذره‌ای از حساب
که در کارِ حق نیست جُز احتساب

 

 

امانت بود روح و جان در بدن
که از حق رسیده‌ست، روزی زِ مِن

 

 

امانت، همان گوهر بی‌بدیل
که بی‌آن نمانَد دل و دین قلیل

 

 

امانت، تن و جان و هر دیده‌ای‌ست
که روزی شود باز پس، هر چه هست

 

 

مگو بر من این بار، دشوار بود
که بر دوش انسان، سزاوار بود

 

 

امانت بود حرف و قول و نظر
نه تنها طلا و نه سیم و نه زر

 

 

 

اگر دل تهی شد ز نور خدا
شود دین نمایی، ز ترس و ریا

 

کسی کو خیانت کند در امان
نماند از او جز ملامت نشان

 

ز جان پر بها‌تر بود راستی

رهاند دل از پستی و کاستی

 

 

اگر دل شود صاف و پاک  از خطا
چو آئینه گردد، ز نور  خدا

 

 

کسی کو امانت بدارد به جان
بود نزد مردم عزیز و گران

 

 

نه مال  و نه منصب بود افتخار

 که آید به نزد خدایت به‌ کار

 

 

اگر دل‌سپاری به عهد و وفا
امینی شوی نزد هر آشنا

 

 

اگر مال داری، امانت بُوَد
مکن ظلم بر آن، خیانت بُوَد

 

 

چو زر آوری در کف از مرد و زن
وفا کن به عهد و به پیمان، سخن

 

 

 به‌اندازه‌ی جان نگه‌دار راز 

که حاجت رسد، می‌شود کار ساز

 

 

کسی کو عهد را آسان بشکست

دل عاشق درون شعله بنشست
 

 

 

 

 

درستی و پیمان، شعار تو باد
که باشی عزیز و وقار تو باد

 

اگر از تو پرسند در روز حشر
 چه کردی جوانی و عمرت بشر

 

 

مبادا که باشی خجل، روسیاه

امانت‌نگه دار، در پیشگاه

 

 

نکو آن‌کسی کو به گفتار و کار
امانت نهد همچو گوهر به بار

 

امانت‌چراغی که افروخت جان
که روشن شود با صفا در نهان

 

خیانت نیرزد به تخت و کلاه
که بنیادِ عزت بود صدق و راه

 

 

 

مکن راز مردم، رجالی، عیان
تو مشکن دلی بی‌جهت به زبان

 

 

 

 

سراینده
دکتر علی رجالی