باسمه تعالی
داستان کشتی نوح
در روزگاری دور، مردی به نام نوح (ع) به فرمان خدا مأمور شد تا قوم خود را به راه حق و ایمان دعوت کند. قوم او غرق در گناه و بی‌راهی بودند و خداوند به نوح دستور داد تا آنان را به پروردگار یکتا بخواند. اما مردم، به جای شنیدن صدای حقیقت، او را مسخره کردند و به گفته‌هایش اعتنایی نداشتند.
نوح اما از وعده خدا ناامید نشد و ایمان خود را حفظ کرد. خدا به او فرمان داد که کشتی‌ای بسازد؛ کشتی‌ای بزرگ که آن را از چوب‌های مقاوم و با نظم و دقتی عجیب بنا کند. مردمان به نوح خندیدند، چرا که هیچ آبی در اطرافشان نبود و ساختن کشتی در خشکی به نظر کاری بی‌معنی می‌رسید.
با این حال، نوح به خواست خدا ایمان داشت و شروع به ساخت کشتی کرد. او در هر روز، چوب‌ها را به هم می‌آورد و کشتی شکل می‌گرفت، در حالی که چشمش به آسمان بود و قلبش مملو از امید و اعتماد به خدا.
سرانجام روز موعود فرا رسید و باران‌های سیل‌آسا آسمان را فرا گرفتند، زمین ترک برداشت و آب از همه سو جاری شد. کشتی نوح در میان این طوفان سهمگین به حرکت درآمد و نوح و همراهان مؤمنش را نجات داد. هر کس که ایمان نداشت و پیام خدا را نپذیرفته بود، غرق شد و قوم نوح به عبرتی برای آیندگان تبدیل گشت.
اما در این میان، حادثه‌ای دردناک رخ داد؛ پسر نوح که به رغم پدر، در دل به دنیا و لذت‌های زودگذر دل بسته بود، حاضر نشد به کشتی وارد شود و به همراه کافران غرق شد. این حادثه نشان داد که حتی نزدیک‌ترین افراد نیز ممکن است از راه حق بازمانند اگر ایمان نیاورند و عمل نکنند.
کشتی نوح نمادی است از ایمان عملی؛ از توکلی که تنها به زبان نیست بلکه به کار و عمل پیوسته است. این کشتی، خانه‌ی امنی است که تنها از ایمان و عمل صالح ساخته می‌شود و هر که به آن وارد نشود، در طوفان مشکلات دنیا غرق خواهد شد.
نوح (ع) به ما آموخت که ایمان بدون عمل، نجات‌بخش نیست و باید در برابر تمسخر و مخالفت‌ها صبور بود. او که پیامبر و پیشوای اخلاق و ایمان بود، با اخلاقی نیکو و استقامت مثال‌زدنی، به ما درس ایستادگی و اعتماد به خدا را آموخت.
کشتی نوح (ع)؛ سفینه‌ی نجات ایمان
در زمانی که مردم زمین در غرق گناه و ظلم بودند و از راه حق بازمانده بودند، نوح (ع) به پیامبری برانگیخته شد. او مأمور شد تا قوم خود را به خداوند یکتا دعوت کند، تا از بت‌پرستی و نافرمانی بازگردند و به راه نجات پای بند شوند. اما قومش، به جای پذیرفتن پیام، او را مسخره کردند و کلماتش را نادیده گرفتند.
نوح (ع) در میان این طوفان ناامیدی، ایمان خود را راسخ نگه داشت و از خداوند دستور ساخت کشتی‌ای را دریافت کرد. کشتی‌ای که نه تنها یک وسیله‌ی نجات جسمانی، بلکه نماد نجات روحانی و ایمان عملی بود.
مردم به او می‌خندیدند که کجا آب است که کشتی می‌سازی؟ در حالی که هیچ اثری از رودخانه یا دریا نبود، اما نوح به فرمان الهی لبیک گفت و با صبر و استقامت چوب‌ها را کنار هم گذاشت و کشتی را بنا کرد.
این کشتی نه فقط خانه‌ی جسمانی مؤمنان، بلکه نماد ایمان است؛ سفینه‌ای که با توکل به خدا ساخته می‌شود و تنها اهل ایمان را به ساحل رستگاری می‌رساند.
وقتی روز موعود رسید، باران‌های شدید و سیلاب‌های هولناک آمدند، زمین ترک برداشت و آب‌ها به هم پیوستند. کشتی نوح در میان امواج سهمگین به حرکت درآمد و نوح و همراهان با ایمانش را از نابودی نجات داد.
اما داستان غم‌انگیز پسر نوح که از کشتی امتناع کرد و به همراه کافران غرق شد، نشان می‌دهد که حتی نزدیکی‌های دنیوی نمی‌تواند جایگزین ایمان واقعی باشد. این پسر با دنیا و لذات زودگذر خود را فریب داد و ایمان را رها کرد.
قوم نوح، نمایانگر انسان‌هایی هستند که بر غرور و هواهای نفسانی خود چیره شدند و حقیقت را نپذیرفتند. آنها تا آخرین لحظه پیام نوح را رد کردند و گرفتار هلاکت شدند.
نوح (ع) نمونه‌ی کامل پیامبری است؛ انسانی که با اخلاقی نیکو، صبر و استقامت و ایمان عمیق، مأمور هدایت بشر شد. او به ما یادآوری می‌کند که ایمان باید در عمل متجلی شود؛ باید کشتی ایمان را ساخت و از طوفان‌های زندگی به سلامت عبور کرد.
این داستان، دعوتی است به همه ما برای پرهیز از غرور و خودبینی، و پذیرش فرمان حق با دل و جان. باید بدانیم که نجات از بلاها و مشکلات، تنها با ایمان همراه با عمل امکان‌پذیر است.
تهیه و تنظیم
دکتر علی رجالی
- ۰۴/۰۳/۰۷