غزل مشترک امام حسین(ع)

باسمه تعالی
امام حسین(ع)

ای حجت حق، مونس جان شاه ولایت    
   ای مظهر ایمان و شرف بحر عدالت

مولای عرب، میر عجم، نور دوعالم  
ای خون خدا، حامی قرآن و رسالت

   حیدر بودت باب وتو شاه شهدایی
   حج را بنمودی تو رها سوى شهادت

    زهراست تو را مادر و خود خون خدایی
   دردانه ی دین، نور دل خاتم و خلقت

از شور شعوری بسرم زد، که کنم وصف
آن حادثه ی ظلم و پر از مکر و خیانت

عباس برادر، تو کجایی؟که علمدار ندارم
همراه من و همدم لشکر ز بدایت

هرگز نشود نام ابوالفضل فراموش
عباس بود عاشق و او ذوب ولایت

افتاده به دریاچه ی خون ، پیکر عباس
 درها همه بسته است، تویی باب شفاعت

  پوشیده شد از خون رخ چون اختر سقا
عباس علی ، قافله سالار، بود صاحب رایت

 زینب شده در دشت بلا یکه و تنها
او حادثه ی کرب و بلا کرد روایت

اضعر شده از تیر عدو حنجره اش چاک
بشنو تو ز نو قصه او را به حکایت

    افتاده تن شبه پیمبر به روی خاک
شمر و عمر سعد کند اوج جنایت
   
حنظل سپر شاه شد و نقش زمین شد   
  صد پاره تنش از ستم قوم لعین گشت

   زد بر صف روبه صفتان قاسم کرار
او سخت بجنگید و نشان داد شهامت

حر گشته جدا از صف آن قوم ستمکار  
یزدان ز حسین راضی و او داده رضایت

 دستان وهب در ره دلدار جدا شد
بشنو ز  زنش ، قصه ی پر حرف و شهامت

بنمای توسل به حسین مظهر تقوا
شد سوره کهف بر سر نیزه به قرائت

اندیشه میثم، همگی بیم و امید است
سقای شهیدان کند از لطف هدایت

اشعار رجالی پر از عشق حسینی است
چونکه شه دین، خود به دلش کرده عنایت

سروده شده توسط
علی رجالی و مهدی میثمی