یک تجربه_قسمت شانزدهم

Ali Rejali:

باسمه تعالی

یک تجربه

قسمت شانزدهم

در ذیل بعضی از خصوصیات رفتاری و گفتاری والدین خود را عرض می کنم.

۷۳.بنده در یک خانواده متوسط و مذهبی بدنیا آمدم. رفتار والدین در شکل گیری شخصیت حقیر نقش بسزایی داشت.بیاد ندارم که حتی یک مرتبه مرا تنبیه بدنی کرده باشند.همواره مرا تشویق می کردند و انتظار داشتند که به مراتب علمی بالا برسم.

۷۴.نقش مادرم در پرورش و تربیت بنده بسیار زیاد بود.به یاد دارم با توجه به فاصله منزل تا دبیرستان ادب که یکی از بهترین دبیرستان ها در آن زمان بود ،تلاش بسیار نمودند تا مرا در آنجا ثبت نام کنند. بخاطر بیماری پدرم،بار مسئولیت بدوش او بود.دیگران او را شیر زن می گفتند.یاد ندارم چیزی را از خدا بخواهد و مستجاب نشود.بسیاری از پرچم های عزاداری امام حسین را ،پس از نوشتن، ایشان می دوختند.

۷۵.در اواخر عمر ،پدرم افتاده شده بود.حقیر در حد توان و فرصت از ایشان مراقبت می کردم.ولی همسرم نقش بسزایی در غیاب بنده در پذیرایی و مراقبت از ایشان بعهده داشت.روحش شاد.ایشان نمازشبش ترک نمی شد و زود به رحمت ایزدی پیوست.او معلم اخلاق و عرفان بود.ایشان نیز نقش بسزایی در طول زندگی با من داشتند.پس از فوت پدر ، احساس کردم خدا این عنایت را به من کرده که برای اهل بیت شعر بسرایم و قلم بزنم.شعری در وصف ایشان سروده ام که در زیر آمده است.

دریغا اسوه ای ایثارمان رفت   

 ز محفل محرم اسرارمان رفت

شفیق و رهنما فرزانه همسر   

  بهین استاد خوش گفتارمان رفت

مرامش در خور صد افرین​ بود    

   چو گل در جمع یاران بهترین بود

صبور و با صفا و با کرامت 

   دوای درد دلهای غمین بود

گل بی خار گلزار محبت  

  به حق سر چشمه ی انوار رافت

به هر سختی مرا آرامش  ​جان 

     چو باران بهاری با طراوت 

ز جان شیدای آل مصطفی بود

       گدای آستان مر تضی بود

شود محشور با زهرای اطهر    

    که عمری چاکر خیر النسا بود

   فلک از کف ربودی گوهرم را ​   

     شکستی بی وفا بال و پرم را

تو چیدی آن گل خوش عطر و بو را

    جدا کردی ز جانم دلبرم را

    دو صد افسوس جانم را ربودی​  

       صفای خانمان را ربودی

زهجرش محفل ما گشته خاموش  

    ز من روح و روانم را ربودی

  به یکباره گرفتی یار ما را​     

     جدا کردی ز ما دلدار ما را

ز ماتم ساغرم لبریز کردی 

      نکردی رحم حال زار ما را

بدیدم مرغک بشکسته بالی    

     کنار تربتش روزی رجالی

شنیدم با دل پر غصه می گفت 

  نماند از او به جز یک جای خالی

خدایا قبر او پر نور گردان      

  ورا با فاطمه محشور گردان

گذشتن از صراط و وادی حشر   

    برایش از کرم میسور گردان

 مطیع امر حق در هر غمی بود  

     عزیز و مهربان و گوهری  بود

نوای اهل حق را شد پذیرا    

     گل پر پر شده را همسری بود

   عجب رسمی خدا دارد بشر را ​

      که ما غافل ز اسرار و بصر را

اگر صاحب جمال و اقتداری 

     برد سوی خودش در یک نظر را

بیا ای اهل شور و با لیاقت   

    پذیرا می شوی روز قیامت

مکن حق را ز افکارت فراموش 

     چو خواهی نزد او لطف و سعادت

دکتر علی رجالی

@alirejali